De noodzaak van het overbodige

12

Spel in deze tijd is voor een groot deel na-spel in na-tijd en het heeft er ook het karakter van. (Ex-ego.)

*

Een mens die voor mens speelt. Een romanfiguur die voor mens speelt. Wie daar volgens anderen in slaagt is een normale figuur.

*

Het verschil tussen een gewone narcist en een kunstenaar is dat een narcist verliefd is op zijn eigen spiegelbeeld en een kunstenaar mede op het medium waarin hij zijn beeld weerspiegeld ziet.

*

Blaas een mens op, ieder mens - en hij zal boven je gaan hangen als een nachtmerrie: een opblaaspop die pas neerploft als je je adem inhoudt.

[p. 34]

*

Tijd als een bij voorbaat achterhaalde notie: dreigende reuzenvoetbal die achter je aan rolt nadat je hem zelf een trap hebt gegeven, de richting doet er niet toe.

*

Sommige mensen regenen veel, anderen staan altijd droog.

Tranen zijn het waarmerk der vruchtbaren.

Tranen van urine. Tranen van woorden.

*

Secundaire identiteit

Onze secundaire identiteit drijft, teert op empathie & solidariteit. Niets is begeerlijker, niets is gevaarlijker.

De mens zou gelukkiger zijn als hij een identiteitslaag kon overslaan en meteen aan de tertiaire beginnen - of in zijn eerste volharden, een zwevende identiteit, polymorf als een poliep, een octopus met tachtig tasters en vangarmen, een protoplasmatische amoebe met wisselende pseudopoden, een variabel pseudocentrum. Zijn tertiaire persoonlijkheid heeft weer iets van die zwevende identiteit, zij het dat het gevoel in het luchtledige te zweven groter is omdat men zowel zijn ik als een uitgebreid ik achter zich gelaten heeft.

Romanfiguren wekken soms die indruk, temeer omdat ze ook nog de schrijver achter zich gelaten hebben, zijnde hun secundaire persoonlijkheid.