De noodzaak van het overbodige

59

Beeld: de dichter zittend op zijn 3-poot, boven de spleet van zijn fontanellen, orakelend en duidend wat uit zijn eigen onbewuste opkomt.

*

Asklepios, de god van de heelkunde, was tevens het Volmaakte Woord dat standbeelden tot leven kon brengen. Hij werd echter door Zeus met bliksemschichten gedood omdat hij een mens uit de dood had opgewekt, want daar had hij de grens overschreden. Eeuwigheid is alleen voor de goden bestemd.

De literatuur probeert die beelden tot leven te brengen en een enkele maal dode goden. In het laatste geval worden ze door de uit de dood opgewekte goden zelf bestraft voor hun hybris.

*

Gide: ‘Mijn geschriften kunnen vergeleken worden met de speer van Achilles, die bij een tweede aanraking genas wie hij eerst verwond had. Als een van mijn boeken u verontrust, herlees het; onder het blootliggende gif heb ik tegengif verborgen.’ (Journal, 1934)

*

[p. 109]

Het zelfbarende woord

In het woord is meer geloofd dan in alle goden, helden en politici tezamen. Het is dan ook nooit dood verklaard - behalve door de lettristen en de visuele poëten -, omdat het behalve het ‘begin’ ook het ‘einde’ is.

Woorden versterken bovendien het geloof in zichzelf. Dat is een van de karakteristieke werkingen van het woord: woord verwezenlijkt woord. En, evenals mensen en dieren, planten woorden zich voort: het (zich)zelf barende woord.

*

Met een principe kun je omgaan als met een hond, een abstracte hond, of als met woorden: woorden gesproken of geblaft door een abstracte hond.