Persoon/Onpersoon

[p. 247]

In het centrum

Een man vannacht. Een man.
In een colbert van elpenbeen.

Hij trad uit een vernikkeld duister
een heimelijke spiegel
een ruit van nergens heen.

Ik werd een longzak van aluin.

Ik zag zijn hoofd. Zijn voorhoofd had
het stromende het licht
de habitus van water.

Ik werd in het vertrek een ader
in houtmaterie vastgehecht,
zonder gebit.

Zijn ogen waren

de ogen van een houten Congolees.
Ik werd een witte worm van vlees.

Er stak een wind op in de kamer,
de kleine peer der lamp kreeg kieuwen,
de kachel, het behang;
de tafel zweefde,
en de pendule floot om adem
voor de konstante van zijn vorm.

Ik werd een kromme rode worm.

Die loskroop. Zie, zijn handen
werden terloops tot oefenvlak
en die tezaamgeslagen in reflex
maakten mij tot een rimpel in zijn huid.

[p. 248]

 

En ik bewoog er, zonder sentiment,

 

zonder droom en zonder ogen,

 

alleen maar huid, in een geluk

 

dat bloed was,

 

een geluk van bloed.

 

 

 

Ik werd tot aan de morgen

 

door een geheime polsslag voortbewogen.