Stadgasten

[p. 119]

De heer Grunsven en de logica

De niet zo oude heer Grunsven deed net of hij me niet aan zag komen en sprong vitaal over een tuinkonijn.

Ik klapte in mijn handen en riep ‘Brávo! brávo!’, zoals van mij verwacht werd, klemtoon op de eerste lettergreep.

- Wat hebt u dit keer geslikt? vroeg ik.

- Lecithine, hydergine, piracetam, cavinton, vitamine e en nog zo wat, zei de heer Grunsven. Je ziet het effect, hè? Ik doe het voor de dames, en om in conditie te blijven.

Hij gaf me een knipoog en maakte een hoofdbeweging naar de gesloten vitrage van de woonkamer waar een vorig maal ‘de dames’ gevrolijkt hadden.

- Maar apropos, zei de heer Grunsven, iets te abrupt van onderwerp veranderend, je zou onlangs koffie bij me komen drinken, en wat gebeurt er? Je kwam niet de volgende dag, maar een paar dagen eerder. Sommige mensen testen de relativiteitstheorie ongevraagd op anderen uit. Maar pas op, op een gegeven moment verdwijn je zelf. En eerder dan ik, voegde hij er dreigend aan toe. Ieder die een uitnodiging van mij afslaat zal in het niets oplossen om misschien over dertig jaar weer op te duiken, evenzoveel jaren verouderd - nog dreigender: - jaren geteld in kinderjaren, dus dat tikt snel aan.

- Toe maar! zei ik.

- We leven trouwens allemaal voorbij het einde, zei de steeds minder oude heer Grunsven, en het enige dat je kunt doen is zo weinig en zo traag mogelijk op de resterende tijd inlopen.

[p. 120]

- Waarop? vroeg ik.

- Op de toekomende verleden tijd, op wat restte van je zelf, op de belastinggids, je negatieve saldo, de zwarte lijst.

- U bent goed op de hoogte, zei ik. Alles uit de weekendbijlage?

- Ik lees alleen het gratis Stadsblad, zei de heer Grunsven zuinigjes, en dan alleen de helft, de andere helft deel ik met de muizen, die de belangrijkste letters eruit eten om het raadsel te vergroten. Wat overblijft begrijp ik moeiteloos en moeiteloos vul ik het ontbrekende aan. Met profijt, zoals je zelf hebt kunnen constateren.

- Als ik het goed begrijp is het een kwestie van versneld vertragen, zei ik.

- Zo ongeveer, zei de heer Grunsven ontwijkend.

- Helemaal logisch klinkt het me niet, zei ik, maar misschien is dat wel uw bedoeling.

- Zeker is dat mijn bedoeling, zei de niet zo oude en gekke meneer Grunsven. Het is de logica die constant probeert de werkelijkheid in zijn wurggreep te krijgen en te houden. Met mijn hart verafgood ik de logica die ik met mijn hoofd afwijs. Gelukkig ontsnapt de werkelijkheid vaak aan de logiek. En aan mij, voegde hij er grinnikend aan toe. En mij aanziend: - En ook aan jou, mijn zoon, al denk je soms van niet.

Hij schaterlachte als iemand die voor waanzinnige speelt.

- Wees maar blij, voegde hij er belerend aan toe.

- Dat ben ik.

- Echt waar?

- Mm.

- Dat betwijfel ik, zei de heer Grunsven. Dan zou je hoger staan dan God.

- Voor iemand die gewend is zonder centrum en zonder centraal waardensysteem te leven is het irrelevant waar hij staat en voor wie hij staat, maar alsjeblieft liever niet voor God, zei ik pedant.

[p. 121]

- Het is of ik Hem zelf hoor spreken toen hij hier was, zei de heer Grunsven. Zichzelf ontkennen is het hoogste dat een mens kan bereiken. En dan God woorden in de mond leggen.

- Een hoger soort van buikspreken, zei ik.

- Precies, zei de heer Grunsven. Spreek in me. Spreek!