Stadgasten

[p. 218]

Een aureool van baryonen

Toen ik het tuinhek van de niet zo oude heer Grunsven opendeed - ik had mij enkele weken niet laten zien omdat ik in mijn hoofd in het buitenland zat en daar enige tijd rust had genomen - zag ik de heer Grunsven achter in de tuin zitten. Hij zat er op een houten stoel met rechte rug, de armen op de armleuningen, de handen ontspannen omlaag hangend over de uiteinden, de ogen gesloten alsof hij mediteerde. Die indruk, wist ik, wilde hij wekken, hoewel hij mij ongetwijfeld gehoord had of had zien aankomen. Het was of hij mij door de gesloten oogleden heen opnam.

Toen ik over de grasmat schreed stak de heer Grunsven een recht omhooggehouden vlakke hand naarvoren en zei: - Stilte, gebied ik u! Wie ge ook zijt!

- Waarom dát, niet zo oude heer Grunsven, vroeg ik.

- Omdat ik mediteer.

- Waarom mediteert u?

De heer Grunsven opende zijn ogen.

- Om alfagolven op te wekken. De alfastaat maakt een mens gevoeliger voor het opvangen van golven elders.

- Elders?

- Bijvoorbeeld andere breinen, maar ook - en dat is veel interessanter - golfbewegingen uit het psiveld, dat is het nonenergetische krachtveld dat nog onder de quantumwereld ligt. Die kracht, dat veld met alle sinds de oerknal opgeslagen informatie kun je aanboren als je op dezelfde golflengte afgestemd bent.

[p. 219]

- Machtig interessant, zei ik, vertel verder, o niet zo oude heer Grunsven.

- Je hoeft niet ironisch te doen, zei de heer Grunsven zuinigjes, dat is ongepast en hier volledig misplaatst, want het is een zeer aannemelijke en werkbare wetenschappelijke hypothese, die individueel geverifieerd kan worden.

- Ik luister, zei ik.

- Welnu. De golfbewegingen waarvan ik sprak kennen geen massa en energie - daarom zijn ze ook niet meetbaar - maar ze zijn wel constateerbaar via hun in- en uitwerking op de quantumwereld en de macromaterie. Op zich - dus voor ze interacteren met hogere niveaus - kennen ze ruimte noch tijd en alle golfdeeltjes, of wat het ook mogen zijn, zijn om die reden gecorreleerd en ze zijn dat vanaf de oerknal of van nog ervoor. Slaag je erin die virtuele wereld te ervaren, dan kun je de hele evolutie opnieuw doormaken, tot het ontstaan van het leven en het menselijk bewustzijn.

- Dat is niet niks, zei ik.

- Dat mag je wel zeggen, zei de heer Grunsven, geïmponeerd door zijn eigen woorden. En daar de geleerden aangetoond hebben dat er ondanks het verstrijken van aeonen en aeonen niet voldoende tijd voorbij is gegaan om tot het ontstaan van de constantes in het heelal en tot het oneindig complexe leven en bewustzijn te leiden, concluderen ze dat er meer oerknallen geweest zijn, misschien een oneindig aantal, waarvan de immateriële informatie bleef bestaan en doorgegeven werd aan de immaterie, het vacuüm, de materie en de levensmaterie in een volgend heelal, dat zodoende het leerproces van de voorgaande evoluties kon benutten en verwerken.

- Ontzagwekkend, zei ik.

- Dat dacht ik ook, zei de heer Grunsven vergenoegd. Maar nu komt het! Dit fundamentele, virtuele veld, ook wel psiveld genoemd, dat onder onze werkelijkheid ligt probeer ik aan te boren door de juiste golven op te wekken. Lukt

[p. 220]

het, dan krijg je een waanzinnig ingrijpende oceanische ervaring: de geboorte meemaken van het heelal, het dierstadium, de langzame mensvorming, homo erectus, homo sapiens, misschien je eigen geboorte. Daarin heb je me nu gehinderd. Realiseer je je dat?

- Het spijt me, zei ik, zal ik maar weer weggaan?

- Nee, zei de heer Grunsven, mijn concentratie is nu toch verbroken. En er is nog een verbijsterend fenomeen waarvan ik je deelachtig wil maken; misschien dat je bewustzijn er profijt van kan hebben. Ik zal het je verder niet te moeilijk maken, want de meeste mensen haken bij deze materie af.

- Dank u, zei ik.

- Ooit van solitonen gehoord?

- Nee, loog ik.

- Het zijn spookachtige solitaire golven die zelf geen substantie hebben, maar die de materie wel in beweging kunnen zetten, bijvoorbeeld zeegolven die zich voortbewegen zonder dat de watermoleculen meebewegen. Ze zijn ook werkzaam in complexe elektronische schakelingen, atmosferische drukgolven, bij supergeleiding en bijvoorbeeld bij de activiteit van het zenuwstelsel. Vergelijk het - en de stem van de heer Grunsven werd al opgewondener - vergelijk het met denkbeelden, ideeën die door alles heengolven en die mensen en materie beïnvloeden, de bewustzijnen, je wordt erdoor meegevoerd terwijl je blijft waar je bent, naar eindeloos verre einders die in je liggen... je bent overal en nergens, als een spook in een geest...

- Ga nu, zei de niet zo oude heer Grunsven, zachtjes met zijn hand wuivend als een paus van halfmaterie, ik ga weer inkeren in mijzelf... ik wil het psiveld bereiken, weer virtueel worden... tijdloze aeonen en myriaden monaden voelen, de vacuümfluctuaties en quantumsprongen ervaren, pijnloos hergeboren worden in de geest en als een soliton heengolven door alles wat ooit bestaan heeft, pulserend in

[p. 221]

al wat zich vormt, ontvouwt, hervormt... ga ga... Misschien zal ik ooit door jou heengaan... waarschuw me als je iets voelt... Hij sloot de ogen over omhooggedraaide oogballen als een sjamaan die reeds half opgegaan is in het onzienlijke en onzegbare, het sacraal virtuele dat hij van de benen opwaarts voelt stijgen, als Socrates de eindkou na de scheerlingbeker geledigd te hebben.

- O... misschien kom ik nooit meer terug... fluisterde de heer Grunsven.

Ik liep op mijn tenen over het gazon, opende zachtjes het tuinhek. Een paar passen verderop bleef ik nog even staan en gluurde door de struiken.

Achter in de tuin zat de heer Grunsven op zijn stoel als een pilaarheilige, zijn gezicht vredig en ontspannen, de ogen geloken, de lippen heel licht van elkaar. Ademen deed hij nauwelijks. Eerder leek het of er een fijne ademdunne straal fotonen de lippenspleet verliet en een aureool van baryonen zich om hem vormde en hervormde.