Zijnsvariaties, Verbovelden

[p. 12]

[p. 13]

Drie tellen na Nu

1

Klanken die maar geen woorden willen worden.
En die het nooit zullen worden, zelfs geen tegenwoorden.
Je voelt je nu al ijl in het hoofd.

Ja, je bent nu zo licht,

je valt bijna van de aarde

omhoog, jij van nature

toch al middelpuntvliedend.

2

Tussen sterrenstelsels als stuifmeelwolken,
ademwolken.

De raadselachtige eindeloosheid ervan.

Even diep inademen, zonder uit te ademen.

De ademwolken lossen op.

En dan wordt het weer

in de ruimte praten,

ruimte vol verdwijnpunten.

**

De laatste drieduizend jaar gewist.
Jij de laatste historische mens?

Dan ook weer drie tellen wachten
alvorens te spreken. Nu nu.

Na u!

**

Achter je het knipperen van duizenden achterlichten,
ongelijk afgestelde.

Het gepalaver

van vergruizelde medeklinkers.

Dan storten ook de resterende stiltes in.

En even beweeg ik toch weer,

onwillekeurig

amechtig zelfs,

met eigen korte constantes.

[p. 14]

[p. 15]

 

Je krijgt er - onregelmatige - hartkloppingen van.

 

Bloedeigen morsetekens van de posthistorische mens?