Zijnsvariaties, Verbovelden

[p. 70]

[p. 71]

I Rimpelingen in de ruimte

1

De stilte is die van een verstilde ademhaling,
diep in, diep uit, dus welhaast tijdloos.

Verdunde tijd.

Zo nu & dan passeert een gedachte,
groot als een spinozaurus

in het kielzog

van een of ander ongrijpbaar iets.

*

Nieuwe clustervorming van verlate voorgevoelens
en andere vluchtige roersels.

Rimpelingen in de ruimte

die op huidrimpels lijken.

Velden zonder meridianen.

Kruivend ruimteschuim.

*

Enkele voorbijflitsende goden hun oud licht,

oeroud licht.

* *

Verbrokkelde, overal verspreid liggende oneindigheid.

*

Clustervorming van nieuwe nagevoelens.

* *

Zo nu & dan enkele ver uiteenliggende bloedkloppen,

hartkloppen?

[p. 73]

2

Pas eonen later begin je je weer te denken
en geraakt dichter,

dichter & dichter.

Wensmens met de kennis-van-morgen,
plus de bijbehorende taalrituelen.

Wenstaal.

*

En nu nog - snel - een lichaam verzinnen,
het liefst weer in mensvorm -

of juist niet?