|
| |
| |
| |
Bruylofts-gedicht.
TRouwens-lust doet, dat een Mensche
Met een Mensch soect Een te zijn:
Parens-lust is yders wensche,
Yder staegh een zoete pijn:
Zoo een zoet, dat vreught in 't minnen
't Minste Schepsel scheppen doet:
Ja een liefd', een brant van binnen
Zelfs in Kruyt en Boompjes voedt.
Schijnt het wonder? ist geen reden
Dat noyt 't Minne-vyer verkout?
't Middel dat steeds hier beneden
't Minst met 't meeste staende houdt?
| |
| |
Gaet de Doot het al vernielen
Wat in 't dal des Werelts leeft?
Dit's dat duzenden van Zielen
In de Werelt weder-geeft.
Sleet men dan de groene Jaren
Buyten d'Echt in dorricheyt:
Niet te paren, wat zouw't baren,
Als op Aerd' een eenzaemheyt?
Vruchteloos en doot ist leven,
Dat men leeft als Kluyzenaer:
't Zal veel vrucht en vreughde geven,
Dat men kiest een Weder-paer.
Dan ist dat een gulde zegen
Straelt op de vereende Twee,
Daer de Twee vereende plegen
Onderlinge liefd' en vreê.
Daer van weer-zijds troost in rouwe
Toevlucht is in swaricheyt:
Daer de Vrouwe ciert de Trouwe
Met een blijde vruchtbaerheyt:
Siet dan, siet, ô Nieu-gepaerde!
Wat een heyl dat beyde naekt;
| |
| |
Schier een Hemel hier op Aerde
Zoo ghy noyt Gods rees en staekt.
Dies het hoogst' genoegen heden
Beyder hoogsten wensch verzaedt;
Nu ghy comt zoo vrolijk treden
In zoo hoogh-gewenschten Staet.
Ghy hebt, Bruygom, door u minnen
Steeds bestreden uwe Bruydt:
Maer wat lukt u? door 't verwinnen
Wordt zoo waerde Bruydt u buyt.
'kMeen l'Homell, een roem der Maegde,
Perel van de Haeghsche Jeucht;
Een alleen die u behaegden;
Voor-beelt van oprechte deught.
Deught voor al kost liefde loonen,
Schoonheydt strekt noch tot gewin:
Dubbeld-prijs moest u bekroonen,
Dubbeld-loon u trouwe Min:
Min, die na u Lysbeth doelde,
En geluckich treffen quam,
Doenmaels, doe s'haer hertje voelde
Ook ontfonkt in minne-vlam.
| |
| |
Teken van te zijn de gene,
Dien ghy nu haer hert besit:
Die met u sich gaet vereenen:
Zoo troft ghy, De Wit, u wit.
Zulk een wit na wensch te raken,
Daer toe dient in vlijt gedoelt:
Om een Maeght tot Bruydt te maken
Mint geen Minnaer inde koelt',
Heeten yver, noyt verflouwen,
Ja in kouwe Winter-tijdt,
Bruygom, noyt in liefd' verkouwen,
Deed' u zijn, 'tgeen ghy nu zijt.
Hier by quam beweeglik smeken,
Smeken van een zoete Tongh,
(Wel geoeffent in wel-spreken)
Die l'Homell tot 't Ja-woort drongh.
Laet nu blijd'lik Maegdom varen,
't Is, Vrou-Bruydt, nu, dat u past:
Die in Maegdom leeft veel Jaren,
Draegt veel Jaren swaren last.
't Roosje wort (alst is ontsloten)
Best dan van zijn steel gerukt:
| |
| |
Ghy ook wordt nu best genoten,
In u rijpste jeught geplukt.
Komt de Bruylofts-kroon u kroonen?
Draegtze vry op 't vrolikst' dan;
U kunt ghy voortaen vertoonen
Als een kroone van u Man:
Nu u Bruygom, u in deughden,
Ghy zijn Bruydt. O dach van vreughden!
Voor dees' Twee zoo zegen-rijk!
Zelfs de Haeghsche Nymphjes toonen,
Bruydt, sich in u heyl verheugt:
Maer dat ghy zult van haer woonen,
Mengt haer vreught met ongeneugt.
Utrecht was weêr u verlangen:
Na ghy dat als Maeght verliet:
't Zal als Vrouw weêr u ontfangen:
'k Wensch 't u vroegh ook Moeder siet.
Om dien naem te kunnen dragen,
Waegt het, daer de nacht u noodt;
Hier-na hadt ghy niet te klagen,
Als daer dra een Zoon uyt sproot.
| |
| |
Speel-genootjes, spoet u beyden,
Leydt de Bruydt na 't Bruylofs-bedt:
Siet haer Bruygom sich bereyden,
Weest sijn zaken geen belet.
Wel geluk dan, Nieu-gepaerde:
Vruchtbaer zy het Echte Bedt;
Liefd' en Eendracht houdt in waerde;
Wijkt niet af van Godes Wet.
'kHoop het zal gedurich wezen,
Dat op u sijn zegen stort;
Tot ghy out en grijs na dezen
Door de Doot gescheyden wort.
|
|
Auteursrechtvrij