De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

It nije pak

De wolf en de foks wiene foar de safolleste kear togearre op reis. De wolf learde mar noait ôf, dat er de foks net fortrouwe koe. Hy kaem altyd wer op him torjochte, al hoe faek as dy him in loech ôfsjoen hie. Se rounen in boskpaed del, doe fleagen dêr allerhanne fûgels lâns en de iene hie al moaijer fearren as de oare. Doe sei de wolf sa: ‘Dêr hie 'k nou ek noch wol ris sin oan, om sa'n moai pakje oan to hawwen as dy fûgels’. Winterdei roun er altyd mei de honger yn 'e hals, mar nou wie 't simmer en nou woe er dan ek wol ris goed mynhear wêze. ‘Hoe'n pakje soest dan eigentlik ha wolle, myn jonge?’ frege de foks. ‘Dêr ha 'k nou al in hiel skoft oer roun to prakkesearjen’, sei de wolf. Mei fleach dêr in houtakster lâns. De houtakster hat prachtige bûnte fearren. ‘Hun!’ sei de wolf, ‘dat wie nou krekt it pakje dêr't ik om sochte’. ‘Oho!’ rôp de foks, ‘mar dat is de muoite net wurdich, jonge, dat is sa mar to krijen’. ‘Hwer hast it oer!’ ‘Dat sil 'k dy útlizze. Sjoch, dêr leit hea. Dat is skodde - as we dêr nou togearre in fikse bult fan meitsje en dy hâlde we goed los, dan bliuwt er gleon fan 'e sinne. Dêr giest yn lizzen en dan dogge de waermte en de strielen fan 'e sinne it oare wol. Ast der dan wer út komste, bist al knap forkleure en komst de houtakster al moai binei. Byhwannear't it hjoed net hielendal nei 't sin is, dochst it moarn wer oer, as de sinne skynt’. ‘Nou’, sei de wolf, ‘dat is sachs to bisykjen. Wy moatte mar hurd oan 'e gong’.

De wolf skuorde him hast oer de kop om it hea byinoar to krijen en de foks holp

[p. 355]

him wol hwat, mar dy forskrepte him net. Njonkenlytsen hiene se in moaije losse bult hea byinoar. ‘Nou moatst dêr mar midden yn lizzen gean’, sei de foks, ‘dan komt it fansels’. It hea rûkte as krûd en it wie lekker waerm, dat it duorre mar in skoftke, doe foel de wolf yn 'e sliep. De foks stie op in ôfstân en doe't er fornaem dat syn maet ûnder seil wie, stiek er de heabult op alle fjouwer hoeken yn 'e brân. De wolf dêr midden yn hie nearne gjin euvelmoed yn, mar doe't de flammen him it hier fan 'e bealich skroeiden, waerd er wekker en spatte hy der út. ‘Hoe kin dit?’ rôp er. ‘Nou jonge’, sei de foks, ‘de sinne hat to fûl ta bret en doe hat it hea it net hâlde kind, dat it is yn 'e brân flein. Mar dou bist der al aerdich fan forkleure’. ‘Dat wol 'k wol leauwe’, sei de wolf, ‘hier ha 'k net mear op 'e bealich en it skrynt my oeral’. ‘Moatst it moarn mar ris wer bisykje’, sei de foks, ‘dou bist al ta de waermte wend, mar tink der om: net wer yn 'e sliep falle’. ‘Ik moat my der earst noch mar ris oer biriede’, sei de wolf. Mar de oare deis wie er sa stiif as in planke en hie er tsjokke blierren op 'e hûd. Dat doe't de foks frege: ‘Sille wy mar wer in heabult meitsje?’ doe sei er: ‘Né, ik bin mear as takocht en ik soe bliid wêze as ik mar wer yn myn âld pakje roun. Lit in oar mar yn 'e pronk wêze’. Mei in wykmannich krige de wolf syn hier werom en it hie deselde feale kleur as tofoaren. Gjin wolf hat it wer bisocht om dêr foroaring yn to krijen. Sadwaende rinne de wolven der noch altyd like ûnsjoch hinne.