Minskebern

[p. 106]

13

‘Kom mar,’ seit de mem, en it jonkje sjocht freegjend nei har omheech. Se stiet achter him. Hy twifelt, wol him sakje litte, feilich mei it gat op 'e grûn, mar de mem hâldt him tsjin. Se hat syn hannen beet en hâldt se sa heech dat er wol op syn fuotten stean bliuwe moat.

‘No stappe,’ seit se. Se glimket en knikt. ‘Toe mar, kinst it wol.’

Hy sjocht nei syn fuotten mei de nije skuon. It fielt stiif. Hy mist syn teannen, it kontakt mei de waarme stiennen. Noch in kear besiket er leger by de grûn te kommen. Hy lit him foaroer hingje. Swier, dea gewicht. Mar de mem jout gjin belies. Se hâldt syn hannen noch stiver beet en lûkt him wer rjocht oerein. Hy draait mei de punt fan syn skoech. It knystert in bytsje. Der leit sân út 'e sânbak op 'e stiennen. In spin draaft ynienen foar syn fuotten lâns, hâldt yn, stiet stil, en sjit wer foarut, rjocht op it gers ôf.

It jonkje set ien foet nei foaren. Syn eagen folgjje de spin. Noch in foet. De oare wer. De mem komt achter him oan. Se ropt dat it goed giet, sa moat it, toe mar. Trije, fjouwer stappen. Hy laket. Dit is moai.

‘Net sa hingje,’ seit de mem, en hy triuwt de bûgde knibbels rjocht. Hy hâldt it liif strak en fielt hoe't de skonken him as pealtsjes drage. Even bliuwt er sa stean, dan wrot er ien hantsje los en set in foet nei foaren. Hy wankelt en wol de knibbels wer foarút stekke, mar de mem stjoert him by, lûkt de hân dy't se noch beet hat fansiden sadat er wer rjocht op syn pealtsjes stiet.

‘Sa,’ seit se, en dan lit se him samar los. Dêr stiet er, hielendal al-linnich. Hy hâldt de siken yn. Dit kin noait lang goedgean. Hy doart him net te ferwegen. Syn earmen hat er wiid útinoar, as in fûgel dy't him ree makket om te fleanen, omheech te klimmen,

[p. 107]

it wide swurk yn. Twa teilen sjocht er nei de loft, mar dan gau wer nei de wisse grûn.

De mem giet oan 'e oare kant fan him stean. Se laket en klapt yn 'e hannen. Hy kin net laitsje. Alle oandacht giet nei syn knibbels dy't in bytsje sear dogge fan 'e stivens, nei syn teannen dy't krûm stean yn 'e nije skuon, syn earmen dy't samar yn it neat hingje, syn hannen dy't taaste wolle, mar gjin hâldfêst fine. Hy beweecht de fingers, grypt, mar fynt neat.

Dan set er ynienen in kiel op. Hy raast, en de triennen rinne him oer de wangen. Dit is sa'n oerweldigjende ûnderfining dat er der gjin ried mei wit. Hy doart him net iens mear sakje te litten. Beferzen yn 'e tiid gûlt er in ôfskied nei it ferline, jammert út alle macht syn eangstme foar de takomst troch de tún.

De mem slacht de earms om him hinne en tilt him op. Tsjin har skouder balt er troch. De flibe rint him út 'e mûle.

‘Stil mar, bist myn grutte jonge,’ seit se. ‘Dat wie geweldich fan dy.’ Se widzet him as wie er noch in lytse poppe.