Gedichten. Deel 1

[p. 169]

Genadebeê aen Fillis.

Die Godtheên reukeloos genaekt

Zet buiten 't redespoor zyn zolen,

Terwyl hy zich verwaten maekt.

Dus doet de blinde Min hem dolen

Dien hy met zyne schichten raekt.

Dus quam ik, heet van minnebrant,

Korts, zonder eenigh eereteken,

U, pronk der maegden van het lant,

Te stout om zoete weêrmin smeken:

O onvergeeflyk misverstant!

Zoo stont myn brein, dat 's openbaer,

In zeven averechtsche bogten;

Ja krommer dan 't gekrolde hair

[p. 170]

 

Dat uw gewyde vingers vlochten,

 

Toen ik Kupido wiert gewaer.

 

 

 

Ai lief! sprak myn vermetelheit,

 

Gun my een roosje van uw wangen;

 

Maer my wert heuschlyk neen gezeit:

 

Dat 's 't radt waeraen Ixions hangen,

 

Wier ziel godinnemin beschreit.

 

 

 

Och Fillis, red my in der haest

 

Door uw genade: ik zal u pryzen.

 

Och! maek my door uw gunst verbaest.

 

Een die genade kan bewyzen

 

Koomt aen de goden allernaest.

 

 

 

Zaegt gy myn wel ootmoedge ziel,

 

En schatte gy trouhartigh minnen,

 

En stuite gy het hollend wiel

 

Van myne aen u verslaefde zinnen!

 

Ja zie en help, myn schoone; ik kniel.

[p. 171]

 

Ontsluit uw goedertiere borst,

 

En denk vry: had hy niet misdreven,

 

Die naer myn min en liefde dorst,

 

Wat kon ik dan den knaep vergeven?

 

Hy heeft myne eer toch niet bemorscht.

 

 

 

Voorts, acht my niet meer onbedocht,

 

Schoon ik my aen uw' haet verschuldde,

 

En wellust aen dat montje zocht

 

't Geen Venus zelf met nektar vulde:

 

O zon en starren! die nogh mogt.

 

 

 

Ontstaet my dit, zoo proef een reis

 

Wat Ganimedes heeft geschonken.

 

Zie hoe 'k myn' mont zet, naer den eisch,

 

Daer uw robyne lipjes blonken.

 

Dees dronk bevestige onzen pais.