Gedichten. Deel 1

(1722)–H.K. Poot– rechtenstatus



[pagina 313]
Klio of glori der Deugt. Belust op zang en nimmer moê gezongen, Heeft Klio dezen toon Door 't bogtigh gout van haer trompet gewrongen, D' alwaerde Deugt ten loon: Wie redenloos, als ongetemde dieren, De nutte deugt versmyt En haeren toom, die hem te recht zou stieren, Verdoolt en holt te wyt. Ik zagh voorheen de menschen met elkanderen, Ontaert van eer en plicht, In leeu en beer en wolf en zwyn veranderen, Te gruwzaem voor 't gezicht. Wat waent gy of Ulisses reisgezellen Met borstlen heb gedekt? Niets anders dan het trots ter zyde stellen Der deugt, van hun bevlekt.
[pagina 314]
Had Herkules niet stout ter deugt gestreden En onder haer banier Hy praelde met geen leeusvel om de leden, Noch groenen populier. Geen Hydra zou voor zyne knods bezwyken, Door heldenaert vernielt; Noch Kakus ook, die d' Aventynsche wyken In schrik en onrust hielt. Zyn deugt alleen kon menigh monster doden Als hy ten stryde toog: Die voerde hem in 't midden van de Goden, Zoo verre en overhoog. En Palameed, de fenix aller Grieken, Blyft door de deugt vermaert Met Sokrates, zoo lang de dagh zal krieken En om den aerdtbol vaert. Zy, zy houdt aen een diamante keten Den woesten helhont vast, Hoe grimmigh hy, van razerny bezeten, Driestemmigh huilt en bast. Het tafereel van Cebes kan bewyzen, In Godt Saturnus kerk,
[pagina 315]
Dat wy haer met gewigt van reden pryzen En heffen boven 't zwerk. O goude Deugt, men moet u lof toezingen En voegen by Jupyn. Laet Bacchus spiets het geurigh Oosten dwingen; Uw luister dooft den zyn'. Gy wist weleer het bekkeneel der Reuzen, Te fel in hun bestaen, Rechtvaerdigh in te klinken en te kneuzen En met gebergt te laên. Die u verkiest wort van verachtlyk edel. Gy schenkt hem eenen naem. Uw glori past op broeder Febus vedel, Tot zulk een stof bequaem. De lauwerboom is slechts voor u geschapen. De palm groeit u ter eer. Uw glans vergult het adelyke wapen Van een trouhartigh heer. O mensch, wat stoft ge op d' al te losse gaven Der wankele Natuur? Storf Milo niet? legt niet Heleen begraven, Na eenen korten duur?
[pagina 316]
Hoe smolt het gout der Frygiaensche kroonen In vier en bloet en druk! Het gras bedekt nu Trojes muur en troonen, Al schatten van 't geluk. Ter werelt is al wat men ziet bederflyk Behalve d' eedle Deugt: Die groeit en bloeit, stanthaftigh en onsterflyk, En houdt een frissche jeugt. Die schoone kan verzierden roem ontbeeren; Haer lof is erflyk goet: Dien draegt de Faem, op hagelwitte veeren, Vier winden te gemoet. Al wort de Deugt van ramp op ramp bedolven Zy staet in haere kracht: Gelyk een rots die tuimelende golven Noch zeeorkaenen acht. Een dadelboom kan zynen top verheffen, En stygen tegens last; De fiere Deugt als haer de rampen treffen Staet dan ook eens zoo vast. Een Nero magh de harde stooten vreezen Der vallende Fortuin;
[pagina 317]
De waere Deugt zal steets de zelve wezen, Omlaeg of op een' duin. Haer kleding is gering en echter deftigh: Haer wooning zonder pracht: Haer tafel heusch: haer rede nimmer heftigh: Haer leger niet te zacht. Het lust den Nyt haer eeuwigh aen te bassen, Te domplen in verdriet: Maer zy, voorwaer, zy is der doot ontwassen, En schroomt den laster niet. Wie haer zyn trou en liefde heeft geschonken En dient ten allen stont Zal in het heir der schoone starren pronken Aen 't ruime hemelront. Hier zweeg de Maegt en hukte met haer leden In 't groen van Pindus neêr. Laet ons dan door den Deugdetempel treden Naer 't heiligh koor der Eer.

Vorige Volgende

Klio of glori der Deugt.