Gedichten. Deel 1

[p. 404]

Vrolyk Leven.

Waer is myn citer toe bereit?

Wat klanken wil ze geven?
Wat zing ik, daer een ander schreit:
De vrolyke blygeestigheit
Is 't leven van het leven.

Wat laet zich 't volk door ydlen schrik

En mymerende zorgen
Beknellen? vrienden, doet als ik;
Gebruikt toch 's levens oogenblik
Zoo lang de doot wil borgen.

Al schokte zelf de hemelspil

Uit haer metaele pannen,
Weest gy te vreên, gerust en stil:
Een die gelukkigh leven wil
Moet hoop en vrees verbannen.

[p. 405]

 

Zoudt gy gestaêg bekommert zyn?

 

Zou druk uw vreugt besnoeien?

 

Neen, neen. verdryft die boezempyn.

 

Gy woont zoo ver niet van den Ryn

 

Daer muskadellen groeien.

 

Hoeft gy geen kleêren nochte kost

 

Van goede liên te prachen,

 

Wat scheelt 't u hoe de werelt host?

 

Daer Heraklyt om schreien most

 

Most Demokryt om lachen.

 

Maer, zegt gy: och! het weer wort zwaer.

 

Ons dreigt een felle donder.

 

Geen noodt. ai beit een luttel maer.

 

De nevel scheurt: de lucht wort klaer:

 

Het onweer is al onder.

 

Dan, 't licht is ook aen 't ondergaen.

 

De nacht zal u benarren.

 

My niet; nu komt de blanke maen

 

Met haer vergulde horens aen

 

En hondertduizent starren.