|
| |
| |
| |
Visscherszang, ter Bruilofte van den heere Mr. Marten Stael en jongkvrou Sofia Kornelia van Rysoort,
Gehuwlykt MDCCXXV den III der Hooimaent.
Duinman. Zeeling.
Naerdien we, o Zeeling, beide in Febus kunst ervaren,
Het gryze godendom der blaeuwe pekelbaeren
Wel dikwyls onze vreugt betuigden door gequeel,
Gy met de strantschalmei, ik met myn schelle keel;
Wat hindert ons, om uit dit rotshol 't ryk der wateren
Een' nieuwen visscherstoon van blyschap toe te schateren?
Gy ziet hoe 't groene mos de steene zetels hier
Als met fluweel bespreit. ook riep de tyt ons schier
Tot zingen noit zoo zoet. ai hoor de bunnen spartelen
Van heilbot, barm en schol. de jongelingen dartelen
In vrolykheit by 't net, gesleept aen boot en lyn;
Wy moeten ook niet stom, gelyk de visschen, zyn.
| |
| |
Welaen, behaegt het u een zeeliedt aen te heffen;
Gy vint my daer ik ben. 'k zou Stranting overtreffen
Met spelen meen ik thans, in eenen visscherskring:
Of maekt myn fiere moedt een valsche rekening?
Als eens de schorre meeu zal naer de zwaen gelyken
Zult gy met uw geluit voor Strantings toonen wyken.
Nu valt hy by u af, wat hy zyn gesten vergt,
Gelyk der duinen helm by d' eiken op 't gebergt.
Hou op; 't is dus genoeg. ik zal uw klanken volgen.
U komt de voorrang toe. hoe gladt en onverbolgen
Is heden Glaukus velt! de zwarte Noordewint
Gaet leggen, zwygt en slaept. Zefiers gebiet begint
Op 't lieflykst: doch waervan zal onze kunst beginnen?
Men zinge van Heer Stael, die door stantvastigh minnen
Sofyaes liefde won; een maegt, van aengezigt
En leên en zeên zoo schoon, dat Doris daervoor zwicht.
'k Durf haer by Galaté en Thetis wel gelyken.
Hoe zwemmen ze in 't geluk, die zulke pryzen stryken!
| |
| |
De Bruigom evenwel, beleeft en trou van aert,
Is om zyn deugt en geest zoo schoon een echtlot waert.
Dat lagh my op de tong. ik ken die Trougenoten
Juist mê, gelyk gy weet. wat braver huwlyxlooten
Verwachten we uit dit Paer, door 's Hemels hant aeneen
Verbonden! Duinman, juich. ik zweer u by de zeen,
En 't blanke nimfendom der zoute en zoete stroomen,
Dat my in lang geen echt zoo wel is voorgekomen.
Gelyk een nieuwe pink de zee siert, ryk van heil,
Het witte zeil de pink, de bruine lyken 't zeil,
En 't nuchtre morgenroot den zilvren rug der visschen,
Zoo pronkt de trou dier Twee, naer kunstgelykenissen.
Men gun my, dat ik hen een' frisschen wierkrans biê.
De witte Maes verrykt den groenen boort der Schie.
Men gun my, dat ik 't Paer met takken van koralen,
En parlemoer bekroon, in Nereus glaze zaelen
Gevonden langs dit strant, zoo vreemt en ongemeen.
Licht zal men om myn visch dan blinkend gout besteên.
Ik wensch 't ons: maer hef aen: 'k heb lest al iet verzonnen.
| |
| |
Doch my (ai let 'er op) nogh gansch niet overwonnen.
Neptunus, voogt van berg en dal
Gy Proteus herder ook van al
Gy Nereus dochters, die hier zwemt,
Uw groene vlechten krult en kemt,
Gezien van duin en schip;
Streeft altemael eens herwaert aen,
Terwyl de strantjeugt bruiloftsblaên
Der oude duinen, ryk van kruit:
Eens Bruigoms trou en eer,
En een met zwier begaefde Bruit
De brave STAEL, door mingewont,
Kroont met uw gunst dit echtverbont,
Maer wydt van leet en schâ.
En gy, o Venus, uit het schuim
| |
| |
Vul 't bruitsbed met uw zwaenepluim,
En stoof het door uw' gloet.
De huwlyxblyschap reikt althans
Breng van uw' milden hemeltrans
Zoo groeie en bloeie uw heerschappy:
Zoo smooke uw hoog altaer
Van offerhanden, versch en bly,
Door al den tyt van 't jaer.
Koom, Triton; wyd dees Bruiloft in
Word slechts uw grysheit door de min
Gezegent Paer, dat zuur en zoet
Myn visscherlyke bruiloftsgroet
O godlyk zeepoëet, waer leerde gy dees zangen?
De dolfyn (zie hem gins) is gansch van vreugt bevangen,
En springt ter golven uit. gewis de Kunstenaer
(Ai zeg my zynen naem) die met de citersnaer
| |
| |
Hun ruggen tot zyn nut, 't geen 't leven hem kon baeten,
Verworf, heeft u dit rym ten erfdeel nagelaten.
Maer hoor eens met gedult naer myn schalmeigeschal,
En oordeel dan wiens kunst op heden wyken zal.
Gy kent myn bruiloftsliedt, dat deze Feest wil eeren:
Nu zal myn vingrendans de maet en toon u leeren.
Vaert, pinken, vaert gerust in zee,
En schroomt niet voor de baeren:
Als deugt en vroomheit paeren
Verdwynt het dreigend waterwee
Voor 't varen, stê op stê.
De zeevloet deelt in 't lantgeluk;
En onder 't visschen, stuk by stuk,
Op gronden, vry van druk.
Leef lang in voorspoet, waerde STAEL,
En sluit op 't bed de zye
Wy visschers spreken altemael
Wat dunkt u, Duinman; magh dat ook niet door den beugel?
Of lust u eens te zien (hier kent de vreugt geen' teugel)
| |
| |
Wat in deez' morgen ik den inham van de zee
Nogh toezong? zoo aenvaerd dit schrift, en draeg het mê.
Ik ken 't van buiten al, en 't zal u niet mishagen.
Gy kunt by morsigh weer, en woeste winterdagen
Het zingen aen den haert, als bui op bui ons quelt.
'k Heb nu het fynste riet op myn schalmei gestelt.
Spoei niet te haestigh voort: laet u een praetje stuiten,
Terwyl wy stil en zacht, dus met gekruiste kuiten,
Hier zitten, en de maets 't want droogen, bly te moê.
Dit liedt is diep van zin. maer denk eens met my, hoe
De Bruigom in zyn' schik met zyn geluk moet wezen.
De Bruit, in praet noch zang van visschers oit volprezen,
Wert al voorheen gevryt door 't puik der jongkmanschap;
Doch niemant ving haer hart; dat bleef zoo kout en rap
Gelyk de Nigervloet in 't altytvriezend Noorden.
Zy wilde niet in 't net der zyde huwlyxkoorden.
Zoo schuwt de dierste visch geduurigh schier ons want,
Wanneer wy bezigh zyn, niet ver van 't bogtigh strant.
Ten lesten evenwel boog Stael haer staele zinnen.
Een heete weêrmin loont zyn kuisch en vierigh minnen.
Nu kust hy ook met vreugt aen haer' koralen mont
| |
| |
Op 't zachte bruiloftsdons zyn quynend hart gezont.
De stoutste Visschersknecht genoot geen zoeter weelde
Toen met aenminnigheit hem zyne Hero streelde
Eer hy zoo jammerlyk in 't nydigh zout verdronk.
De trouring, dien Heer Stael zyne Uitverkoore schonk,
Voorspelle, als ront en vast, hier d' eindloosheit der liefde
Waermê dit vrolyk Paer elkanders harten griefde:
Voorts wieg' hun echt een' zoon die van dees min getuigt
Eer tienmael weêr de maen haer horens samenbuigt,
Of eer wy in de lente op nieu aen 't visschen vallen.
De Minnegodt magh thans op huwlyxzege brallen.
Zyn magt zy hoog geëert, in 't aenzien van Jupyn,
Zoo lang de hemel blaeu, en 't zeeschuim wit zal zyn.
Maer speel my nu eens op 't geen ik strax heb gelezen.
Al waert gy d' outste niet, ik zou gehoorzaem wezen.
Het zeenat levert paerlen uit,
En purpergloet om koningen te kleden,
En visschen, voor den disch gesneden
Der magtigen, en andren waerden buit.
Dan leeft het strantgeschater.
Hoe arm is 't lant by 't water!
| |
| |
Het vaste lant met zyne steên
En vlek en plek en schoone visschersdorpen
Is minder rampen onderworpen,
En biedt verschot van maegden, frisch van leên.
In zee groeit mirt noch ekel.
Hoe ryk is 't lant by 't pekel!
Dat STAEL het dierbaer lot waerdeer',
Hem door 't geluk in d' echtkoets toegewezen.
Dat menigh vrolyk jaer nadezen
SOFIA hem met huwlyxkussen eer',
Zoo moet' dees Trou hen leiden
Ten echt die noit kan scheiden.
Wat, ai wat zal ik u voor deze zeegedichten
Vereeren? uwe kunst doet thans de myne zwichten.
Verwacht in hun faizoen een vat vol oesters thuis.
Maer lyd dan, dat uw liedt, zoo liefelyk als kuisch,
Eerst door my word' betaelt met dees pryswaerde schulpen,
Van kleur en glans zoo schoon als bloemaerts beste tulpen.
'k Hoop dat dit jonge volk ook tot ons voordeel paert.
Ten minsten is dees echt ons zingen dubbel waert.
|
|
Auteursrechtvrij