|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Geboortedichten.
Geboortezang aen mynen vader Kornelis Poot,
Verjaert den XIV der Grasmaent.
Brengt de milde Bron van 't leven
Dankbaerheit en glori toe:
Volgt myn maeten, bly te moê,
Zusters, Zwagers, Nichten, Neeven.
Deze stont bestelt ons stof
Tot het melden van Godts lof.
Vader is van daeg geboren
Seventigh min tweemael een
Hoe gezwint zyn langs hun spooren
Eeuwen, jaren, maent en uur
Voor de krankheit der natuur!
| |
| |
Maer hoe langkzaem gaen de dagen
Voor den mensch die, schaers van spoet,
Zorgen staêg en sloven moet,
En veel leets verkropt en klagen!
Dit nochtans is meest en veel
Juichen, treuren, weelde, rampen,
Zoet en bitter, heil en druk
Dagen ons tot harde kampen,
En vermoeien lyf en geest,
Doorgaens echter 't quaetste meest.
Vader zou ons dit verkonden
Zoo men blyk van noden had,
Die de grysheit op het padt
Der oprechtheit heeft gevonden,
Maer hoe wint men zulk een' loon?
'k Heb hem 't hart wel zien vermeien
In de vreugt, als 't lot die gaf;
Maer ook Moeders lyk en graf
Droef en drukkigh zien beschreien,
En verlaten met verdriet,
Dat hem al te nô verliet.
| |
| |
Dus zyn trouwe min en liefde
Naeu te dooven door de doot.
Nergens vint men die zoo groot
Als in 't paer dat d' echtflits griefde;
Noit ook meer dat boezems weekt
Dan het lot dat troumin breekt.
Denkt nu voorts, of 't leet kon dwingen,
Dat hem om de harsens dreef,
Toen hy treurigh zitten bleef
Met vier domme jeugdelingen;
Want een zuigling deert en quelt
Min dan 't kroost dat twintigh telt.
Zyn hem na dien tyt ontmoet,
Somtyts honigh, veeltyts roet,
Schraele weiden, leege stallen,
Laege graen- en zuivelmart,
Smalle blyschap, breede smart.
Als de zorg van eenen huize
Vlak op tweepaer schouders legt,
Vast verbonden in den echt;
Als geen leet daer tegens druize,
En geen ramp hun hart ontrust,
Dan beschouwt men eerst zyn' lust.
| |
| |
Doch die dus ontpaert blyft leven,
En 't huis echter wel bestiert
Dient geprezen en geviert.
Vrienden, helpt my heilspraek geven;
Kinders, wraekt de taertepan,
En omhelst den ouden man.
Uw Grootvader ziet gy pryken
Aen deez' ongeveinsden disch.
Wist gy hoe zyn inborst is,
O! hoe zoudt gy dan doen blyken,
Met een' krans, van kruit gebreit,
Uwe kintsche dankbaerheit!
Stellen hem met hun vertoog
Zyne jongkheit voor het oog,
Nu zoo wydt te rug gevaeren.
Wel hem, die in 's levens lengkt'
Vrolyk aen zyn jeugt herdenkt.
Gunt deez' braven heil en zegen:
Hoopt hem menigmael nogh bly
T' eeren op zyn jaergety.
Kost ik u tot zang bewegen,
'k Lei dees woorden in uw' mont:
Godt hou Grootvaêr lang gezont.
| |
| |
En gy, die met my besteigert
Laet ons vrolyk zyn om stryt.
Ziet hoe 't velt geen bloemen weigert.
Ziet den hemel zacht en stil
Recht in 't hartje van April.
't Zou ons echter weinigh passen
Groen te voegen by het grys,
Loof te stroien als op 't ys.
Wat zyn blaên en bloemgewassen
Voor een' man die d' ydelheên
Lang met voeten heeft getreên!
Wenscht uw' Vader een bly leven;
Wenscht hem 't eeuwige na dit:
'k Help u wenschen daer ik zit.
Zusters, Zwagers, Nichten, Neven,
Deze stont bestelt ons stof
Tot het melden van Godts lof.
MDCCXXV.
|
|
Auteursrechtvrij
