Gedichten. Deel 2

[p. 268]

Ter Bruilofte van den heere Jakob Kortebrant en joffrouwe Maria van Zwieten.

Zoo baert dan eens het kriekend oosten

Den blysten dagh voor Kortebrant.

Zoo wil de zoetste nacht hem troosten

Op d' onbesmette ledekant,

Daer hy Mariaes zy zal sluiten,

Die, schoon van lyf en heusch van ziel,

Zyn siere vryheit kon vrybuiten,

En eindlyk hem in d' armen viel.

Dit, zeker, dit 's een bly vergâren.

De hemel lonkt het minzaem toe:

Maer ik, helaes! vint myne snaren

Thans dof, en al myn geesten moê.

Wat plagt ik lustigh op te zingen

In 't groen van myn geboortebuurt!

Nu quellen my bekommeringen,

En bezigheit, die eeuwigh duurt.

Men sluit my binnen poort en wallen.

Wat star of my 't vermaek ontzei

[p. 269]

 

Van hoef en velt en bosch en stallen

 

En beemt en beek en klaverwei?

 

Woutnimfen, 'k prys uw bron en boomen,

 

Waernevens ik ben opgewiegt,

 

En hoop u weder by te komen

 

Zoodra de lentezwaluw vliegt.

 

Dan zal ik u langs roozeranken

 

Vertellen, hoe ik heden quyn.

 

Maer dit zyn valsche bruiloftsklanken.

 

By blyden moet men vrolyk zyn.

 

Welaen dan, citer, andre toonen.

 

Hier moet men Bruidegom en Bruit

 

Met mirten en laurieren kroonen

 

In 't midden van het feestgeluit.

 

Verheugde Hymen, koom toch vaerdigh:

 

Hier is 't gewenschte trouverbont

 

Uw fakkelvlam en zegen waerdigh.

 

Hier steunt de min op vasten gront.

 

Hier huwt men deugt aen gulde zeden.

 

Hier gloeit de liefde, rein van aert.

 

Die zoo naer 't huwlyxouter treden

 

Zyn in het hemelryk gepaert,

 

En hebben heil en vreugt te wachten.

 

O Trougenooten, die de Min

 

Nu meester maekt van uw gedachten,

 

En samenmengelt ziel en zin,

 

Ik gun u onbepaelden zegen,

 

En rekte hier myn' zang en wensch,

 

Hield my het straffe lot niet tegen, enz.

Het overige geschiedt achter de schermen.