Gedichten. Deel 2

[p. 338]

Palmtak voor den weledelen heere Elias van der Hoeven,
Na zynen redentwist over den plicht eens rechters, in de hooge school van Leide, tot Dokter der beide Rechten ingewydt.

Schep moedt; de tyt wil zegen baren.
Wy vinden eindlyk met geneugt
By blonde lokken blanke deugt,
En grys verstant in groene jaren.
De citers klinken. geef gehoor.
Zie Van der Hoeven triomfeeren,
En help my zyn verdiensten eeren
Met Febus blaên in Themis koor.
Dees Jongeling, door lust aen 't blaken,
Had vlytigh kennis opgedaen,
En binnen Leide ras verstaen
Wat Attika en Rome spraken.
Terwyl hy naer de wysheit tracht
Schynt in zyn hart een vonk verscholen

[p. 339]

 

Van Vestaes eeuwige outerkoolen,

 

Zoo gloeit zyn yver, dagh en nacht.

 

't Bataefsche Athene kan getuigen,

 

Hoe hy, gepraemt van reinen dorst,

 

Staêg nektar uit de kuische borst

 

Der gulde Wysheit wist te zuigen.

 

Hy vierde Pallas, laet en vroeg.

 

Zoo moet men 't spoor der brave helden

 

Betreden, langs papiere velden,

 

En zweeten by den letterploeg.

 

Ten lesten wou de School ontdekken

 

Of 't Recht mogt hoopen op zyn deugt:

 

Toen voerde men zyn fiere jeugt

 

In 't perk, daer letters lansen strekken.

 

Hoe was de kampioen te moê?

 

Hy wapent zich, om noit te zwichten,

 

Met boekrondas en redeschichten,

 

En treet gerust naer 't strytvelt toe.

 

Justiniaen verscheen met luister,

 

De heerschende Justiniaen,

 

Wiens woorden reuzen nederslaen;

 

Die star verscheen haer' vrient in 't duister.

 

Triomf. de Helt verwint met recht,

 

En strykt den eedlen palm der eere.

[p. 340]

 

Dat nu Pindaer my eenmael leere,

 

Hoe zyne kunst laurieren vlecht.

 

O blanke Ryn, gemat van jaren,

 

Nu tooi uw kruin met wier en mos,

 

En hoor op uwe stroomkaros

 

Den zegegalm der letterscharen.

 

Wy pryzen Van der Hoevens geest,

 

Die, in Astreaes dienst ontfangen,

 

En met den tabbert braef omhangen,

 

Ons wereltwyze lessen leest.

 

Wie leert hy hunne plichten kennen

 

En ampten, van den hoogen stoel?

 

De Rechters, om in 't aerdsch gewoel

 

Den toom van 't Recht getrou te mennen.

 

Hoe menigh rechtpadt loopt 'er slim!

 

Hoe dikwyls most de tyt zich schamen,

 

Dat Wolf en Vos ter vierschaer quamen,

 

Ter vierschaer van de snode Sim!

 

O Jongling, 't gaet naer ons behagen.

 

Gy hebt uw glori wel betracht,

 

Tot luister van uw hoog geslacht

 

Daer Maes en Rotte moedt op dragen.