Gedichten. Deel 2

[p. 382]

Dankoffer aen den heer M^r. Willem Vlaerdingerwout,
Voor een Geschenk van Boeken, my door zyne Edt. toegezonden.

Hoewel uw deugden geen ontaerding

Oit leên, (want gout wort nimmer slyk.)

Zoo doet gy echter, brave Vlaerding-

erwout, my thans groot ongelyk.

Want, ver van u in 't minst te stooten

Aen myn geringheit, is uw hant

Zoo overmild voor my ontsloten,

Dat myn bepaelt en smal verstant

In d' uiterste verlegentheden

Zich zinken voelt, en, flaeu van gloet,

Zyne armoê, somtyts stil geleden,

Nu al te klaer belyden moet.

[p. 383]

 

Die aengenaeme schat van boeken,

 

My door uw ongemeene gunst

 

Geschonken, dwingt my ront te zoeken

 

In al de holen van de Kunst,

 

Of verder dan myn geest kan zweeven,

 

Om iet te vinden, nut en waert

 

Uw heusche mildheit weêr te geven;

 

't Geen overvloet van moeite baert,

 

Maer moeite zonder iet te winnen.

 

Zoo groot een edelmoedigheit

 

En gul bedryf verwart myn zinnen,

 

En lyt verlies, hoe veel men zeit.

 

'k Gevoel myn' wil en hart wel dankbaer,

 

Maer wat zyn dies hun blyken slecht!

 

En is de dank ook wel ontfangkbaer

 

Die dus beneên de gaven legt?

 

Most gy my, boven 't zoet der naemen

 

Van Medebroêr en waerde Vrient,

 

Nogh met zoo waert een baet beschamen!

 

Waer heb ik dat aen u verdient?

 

Waer stelde Godt of mensch oit wetten,

 

Te zwaer, en boven onze magt

 

(Tirannen buiten)? en waer zetten

 

Zich dwanggeboôn oit net in kracht?

[p. 384]

 

En echter dwingen my uw gaven,

 

Zoo dikwyls ik haer recht beschou,

 

Tot eenen dank daer ik de braven

 

Ja braefsten schier te zwak toe hou.

 

Dan trouwens, al te ryke giften

 

Staen verre boven, hoe men 't maekt,

 

En zyn te vreên zoo onze driften

 

Van dank slechts gaende zyn geraekt.

 

Hoe 't zy, gy hebt my diep gesteken

 

In plichten van onmooglykheit;

 

Doch om dit ongelyk te wreken

 

Wensch ik dat 's hemels Majesteit

 

U met haer gunst zoo zeer bestraele,

 

En met haer heil zoo overstort',

 

Dat uw gemoet ten eenenmaele,

 

Gelyk hier 't myn, verlegen word'.

 

Leef, waerde Heer, ten troost der braven,

 

Ten steun van 't Recht, en my ten schilt.

 

'k Zal ligt dan toonen dat uw gaven

 

En gunst niet ydel zyn verspilt.

MDCCXXVI.