Gedichten. Deel 2

[p. 409]

Aen eenen Vrient, verraden van zyn' verplichten schynvrient.

Mistrou de vleiersmonden,
Hoe vriendelyk van zang,
Nu gy een zoo vervloekte slang
In bloemen hebt gevonden.
Dus biedt het loos Bedrogh,
Om liefelykst te lokken,
De doot aen met vergulde brokken.
De Sinons leven nogh.
'k Zie dorens, naeu t' ontloopen,
Aen Hermes vrederoê.
Hoe kout hy Argus oogen toe,
En Plutoos deuren oopen!
Als ons, o waerde Vrient,
Een vreemdeling bejegent;
Beraed u. niet te ras gezegent.
De vrientschap dient verdient.

[p. 410]

 

Elk leere, traeg of radder,

 

Roept hy tot out en jongk

 

Die zynen warmen boezem schonk

 

Aen een' verkleumden adder.

 

Maer waerom met verdriet

 

D' ondankbaerheit beschouwen?

 

Schep moedt. wat nyt en valscheit brouwen;

 

De waerheit wankelt niet.

 

't Geduchte Hooft der goden

 

Weegt in een juiste schael

 

Der menschen handel altemael.

 

Wat licht valt raekt de snoden.

 

De snoden staen beroit,

 

Bedrogen in hun oordeel,

 

En missen alle vreugt en voordeel,

 

En erven 't heillot noit.

 

Die u met dolle troepen

 

Van boosheên overviel

 

Zal beeven als zyn zwarte ziel

 

Voor Minos wort geroepen.