Gedichten. Deel 2 (1728)

Gedichten. Deel 2

(1728)–H.K. Poot– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Gedichten. Deel 2

auteur: H.K. Poot

bron: H.K. Poot, Gedichten, Tweede deel. Reinier Boitet, Delft 1728.

doorzoek de hele tekst

© 2003 dbnl

DBNL vignet



[p. 11]origineel
Lykzang op de doodt van Hubert Korneliszoon Poot, Beroemdt Dichter. Wat of de faem thans aen mag sporen, Dat ze ons tot rouw en droefheit nood? Maeroch, de maer klinkt ons in de ooren, Dat POOT, door 't woên der wreede dood', Zoovroeg het leven heeft verloren. En zou het waerheit zyn? of spelt De luchtbodin alweêr onwaerheit, Gelyk ze aen 't Y eens heeft gemelt? Och neen: 't blykt nu met wisse klaerheit, Daer Delf zyn lyk ter rust' bestelt. Zoo is die groote Geest verdwenen, Die Morgestar, zoo ryk van vuur, Dat licht dat zooveel glans kon leenen: Zoo heeft, dat Wonder der natuur, Die Middagzon dan uitgeschenen!
[p. 12]origineel
Die groote Geest, die zich alom Aen 't hemelsche gezang liet kennen, Die boven lucht en wolken klom, Of streek de hagelwitte pennen, In Pindus zangziek heiligdom. Die Morgestar vol tintelvuuren Word in haer heirbaen dus gestuit, En de ommeloop van weinig uuren Bluscht ylings al die flonkring uit, Die Eeuwen scheen te zullen duuren. Dat helder, dat verkwikbaer Licht, Dat zooveel zinnen kon verlokken, Als 't heeft gestreelt, gestrookt, gesticht, Is met een rouwwolke overtrokken En dof en doodsch voor ons gezicht. Dat Wonder der natuur, kwam onder 't Geloey van os en koei, by ploeg En vork en spa, in 't licht; en zonder Dat iemandt dit nog gade sloeg, Verrees het tot een weereldsch wonder.
[p. 13]origineel
Maeroch, die schoone Middagzon, Die Zon der Dichtkunst', ryk van stralen, Die we op den duitschen Helikon Flus als een' Febus zagen pralen, Daelt op den middag in haer bron. Wie dan in wysheit schept behagen, En schrandren geesten liefde draegt, Of helpt de Dichtkunst onderschragen, Zal nu, daer yder zucht en klaegt, De dood des Dichters niet beklagen? Wie zal den Woutpoeët, met my, Om zyn gedachtenis te staven, Geen' eerkrans vlechten, naer waerdy Van zyne wonderbare gaven En weêrgalooze Poëzy? Komt dan, o Dichters, toont uw' yver Voor 's Mans verdiensten, zucht en steent, En spant uw lykliersnaren styver, Terwyl gy 't sterven dus beweent Van zulken kunstgeleerden Schryver.
[p. 14]origineel
Toont dat zyn vroege dood u smart; Dat gy zyn glory wilt waerderen; Dat u de Dichtkunst legt aen 't hart; En sticht hem om zyn' naem dus te eeren, Een eerzuil, die al de eeuwen tart. Want zulk een ongemeene Zanger, Zulk een beroemde Kunstenaer, Zulk een rechtschapen Pindusganger, Zal mooglyk in geen honderd jaer Te voorschyn komen, of nog langer. Geen wonder: want men zegt, en 't word Gelooft en vastgestelt by velen: Dat vrouw Natuur zynde aengeport, Om eens een wonder voort te telen, In hem haer gaven heeft gestort. Des treuren met bedrukte zinnen En natte wangen om 's mans doodt, Al wie de schoone Dichtkunst minnen: Zoo klagen om den grooten POOT, Ook al de negen Zanggodinnen.
[p. 15]origineel
Zoo zucht ook Abtswout, treurens zat, En van benaeuwde klagten zwanger, Des Dichters wieg en bakermat; Terwyl 't voorheen op zynen Zanger Zyn kruin verhief zoo fier en prat. Zoo hoort men ook de Delfsche reijen Hun klagten strooijen door de lucht, Daer zy met jammeren en schreijen En onophoudelyk gezucht, Hunn' braven Borger grafwaerd leijen. Terwyl men daer zyn tombe boud, Opdat 's Mans groote naem blyf' leven, En dat geen tyd' die schenden zoud', Zoo word' dit, op zyn zerk geschreven Met eeuwigblinkend zonnegoudt: Hier legt een Landmans Zoon begraven, De schrandre POOT, die waer hy zong, Op 't spoor der grootste Letterbraven, Met recht naer Febus eerkroon dong. Men eer hem eeuwig om zyn gaven. NIKOLAES VERSTEEG.

Vorige Volgende