Gedichten. Deel 2

[p. 17]^origineel

Ter uitvaert van den vermaerden dichter Hubert Korneliszoon Poot.

Daer daelt, helaes! dat groote licht.
Daer haelt dat Nederduitsche wonder,

Door vrouw Natuur in POOT gesticht,

Ter quader uur het voorhoofdt onder.

's Mans groote geest, al te eng beknelt

In 't logge lichaem, slaekt zyn boeijen,

En, op een hooger vlugt gestelt,

Rept zich om Hemelwaert te spoeijen.

De duitsche Zangberg ziet hem na,

Maer och! de rouw bewolkt zyne oogen,

Nu, tot zyne onherstelbre schaê,

Zoo groot een geest hem is ontvlogen.

Een geest, wiens lieffelyke lier

't Kunstqueekend Neêrlandt kost bekoren,

Toen haer geluidt, vol kunst en zwier,

Zich 't eerst van achter 't vee deed hooren.

[p. 18]^origineel

 

Men zegt dat toen de vliet vergat,

 

Door 't zoet geluidt verlokt, te vloeijen,

 

't Gevogelt stom in 't boomloof zat,

 

De melkkoe ophield van te loeijen,

 

De landman, daer zyn kudde weid,

 

Niet dacht om 't zatte vee te stallen,

 

Terwyl de vale duisterheit,

 

Uit eerbiedt, trager scheen te vallen.

 

Maer och! die lierklank word gestuit;

 

De doodt ontstelt die juiste snaren;

 

De Dichter blaest den adem uit,

 

En moet, helaes! ten grave varen.

 

Bataefsche Dichters, helpt zyn' doodt

 

En uitvaert met gezangen vieren,

 

De lykbus van dat dichtkleenoodt

 

Met treurige cypressen sieren.

 

Dat vry de Schilderkunst den lof

 

Van haren Heemskerk uittrompette,

 

Haer' voesterling aen 's Hemelshof,

 

In 't midden van 't gestarnte zette,

 

Haer voesterling, die vee en veldt

 

Verliet voor verven en paneelen,

[p. 19]^origineel

 

Min op den akkerbouw gestelt,

 

Dan op het handlen der penceelen.

 

Roemt gy, Bataefsche Dichters, op

 

Den heusschen POOT, die, noest en wakker,

 

Met vlugge schreden op den top

 

Des Zangbergs stapte van den akker,

 

(Schoon Griek noch Roomer hem het spoor

 

Tot zulk' een' Eeretempel toonden,)

 

Waer hem de Dichters, in hun koor,

 

Met eeuwiggroene lauwren kroonden.

 

Helaes! die geest is uitgedooft.

 

Die star vergeet ons toe te stralen,

 

Zy moet, van glans en gloedt berooft,

 

Aen 's levens kimme nederdalen.

 

Maer gy, o Abtswout, waer hy 't licht

 

Het eerste zag in 't oosten ryzen,

 

Wat is de Zangberg u verplicht.

 

Hoe zal hy u best dank bewyzen.

 

Gy hebt een wonder ons doen zien,

 

Nog nooit in Nederlandt gebleken,

 

En onze Naneef zal misschien,

 

Nooit van zyn weêrgaê kunnen spreken;

[p. 20]^origineel

 

En mogelyk zou hy 't geval

 

Somtyds nog wel in twyffel trekken,

 

Indien hy 't niet aen 't groot getal

 

Der gulde vaerzen koste ontdekken:

 

Beur uwe kruinen naer de lucht;

 

Wil moedig op uw' Dichter bogen;

 

Uw naem, op wieken van 't gerucht,

 

Den ganschen Aerdbol rond gevlogen,

 

Leeft met den grooten naem van POOT,

 

Die tydt en eeuwen tart, en doodt.

A: VANDER VLIET.