|
| |
| |
| |
Ter Bruiloft van den heere Joannes van Steelant en jongkvrouwe Johanna Geertruit Gerlagh.
Wel hem, die, na klagtigh bidden
En schier hoopeloos geween,
Zich bevint in 't zaligh midden
Van gewenschte omstandigheên;
Daer hy, met vernieude lusten
En herbore blyschap, 't leet,
Dat zyn' welstant dorst ontrusten
En verstooren, schoon vergeet.
| |
| |
Wel hem, (zeg ik) die, na quaelen,
Dus volöp van vreugt geniet,
En, na roode blixemstraelen,
Blanke zonnestraelen ziet.
Ja gelukkigh, die 't geleden
Zwaer verlies eens puikschats bly.
Door het vinden boet eens tweeden,
Geenszins minder van waerdy.
STEELANT, eenzaem neêrgezeten,
Peinsde treurigh op den slagh
Daer zyn eerste huwlyxketen
Deerlyk door verbroken lagh.
Och, wat mist hy door dat jammer
Al vermaek en hulp en heil!
Och, waerop verhief oit grammer
Zyne smart zich boven 't peil!
| |
| |
't Leet, dat aen de ziel hier kleefde,
Deet hem vreezen dat hy rê
Al zyn voorspoet overleefde,
Wyders maer geschikt tot wee.
Hierop valt hy aen het zuchten,
Aen het klagen op dees wys:
Och, zyn dit de schoone vruchten
Van ons bruiloftsparadys?
Kan 't geluk zoo dra verkeeren?
Staet zoo haestigh d' echtkrans dootsch?
Heeft men dus gedult te leeren
In de strenge school des noodts?
Moet men zoo 't geval verduuren?
Hiet dat aerdsche zaligheit?
Was, voor versche minquetsuuren,
Zulk een balsem my bereit?
| |
| |
Doch hy kan het niet ontrennen
't Geen hem drukt en houdt verlaên.
En die recht de troumin kennen
Zyn met 's mans verdriet begaen.
Zie, dus leert men klaer ontdekken,
Hoe veel wenschelyker 't is,
Nydigheit en grim te wekken
Wie brengt nu, uit west of oosten,
Tyding, waerdigh aengeleit
Om 't beklemde hart te troosten
In zoo groot een tegenheit?
Na veel droeve stonden treurens,
En wat slytens van den rou,
En veel ziel- en moedtöpbeurens,
Rees 'er hoop, die juichen zou.
| |
| |
Hem verschenen, wydt van quelling,
(Dank hebb' 's noodlots zachter nuk)
Nachtgezigten wier voorspelling
Zwanger ging van zyn geluk.
Want hy zagh, schoon d' oogen sliepen,
Eene maegt, wiens woort en hant
Een' cypres gezwint herschiepen
En terwyl die, ver van doren,
Pril en geurigh rook en blonk,
Quam de maegt hem 't hart doorbooren
Met een' overzoeten lonk.
Hiertoe zagh hy heldre toortsen,
Feestgewoel en liefdegloet.
Dies hem nieuwe minnekoortsen
Reden door 't vervrolykt bloet.
| |
| |
Hy zagh al het vreugtgewemel
Eener bruiloft, zoo hem dacht,
En dus een' gedroomden hemel
Met zyn' wellust onverwacht.
Zorg noch moeite scheen beperkster
Van zoo lief een' weeldestaet.
Doch wie was de middelwerkster
Wie kon, met de hant te geven,
Of door 't uiten van een woort,
Lust en blyschap doen herleven,
Onlangs door den druk versmoort?
Dit was GEERTRUITS beeltverschynsel,
Die, daer harsenschim, hier mensch,
Tot geen ydel droomverdwynsel
Zal vergaen met 's Bruîgoms wensch.
| |
| |
't Was de Bruit, eene eer der vrouwen,
Die, volschoon en jong en fris,
Nu, dicht nevens hem t' aenschouwen,
Al de vreugt der bruiloft is.
Namentlyk, hy kende 't wezen
Dat hem in den slaep verscheen,
En had van dat schoon voordezen
Al geen' afkeer, zoo ik meen.
Op zoo aengenaem een teiken
Wou zyn trouwe liefde dan
Graeg den waertsten prys bereiken
Dien men hier behalen kan.
Hy reist heene naer de wooning
Zyner zielvriendin, in 't endt
Hem, als eene minbelooning,
Door den Hemel toegekent.
| |
| |
Dus is deze trou begonnen,
En zoo droeg die zaek zich toe.
'k Wensch, dat Godt uit zegenbronnen
't Wenschen van dit Paer voldoe:
Dat met dochteren en zoonen
Glans te geven en te kroonen:
En dat voorts dees liefde, hecht
En volstandigh, 't geen zou deeren
Uit en van zich blyve weeren.
MDCCXXVIII.
|
|
Auteursrechtvrij