|
| |
| |
| |
Zomer.
Aen den weledelen heer Mr. Jan Hudde Dedel, schepen van 's Graevenhaege, enz. enz.
De Zomer, dof van stem, en bloot van borst en armen,
Kan zich thans ruim verwarmen
Waermê hy tegens 't ys van 't felle noorden stryt.
De groote Hemelhont, met levende robynen,
Bast heen, dat d' aerdboôm splyt van 't gloeiende geluit.
| |
| |
De zon, in 't vlammigh velt des rossen Leeus gekomen,
In gloet en schynselkracht.
Zoodat vast al wat leeft naer lucht en koelte tracht.
Nu is de Haeg te luw. Nu zou 'k, o schrandre DEDEL,
Door stam en deugt hoogëdel,
U raên, naer 't ruime lant,
T' ontryden met de koets den steedschen zomerbrant.
De vierschaer en 't geding, die lang met reên betrouden
Op uw recht oordeel, houden
Toch viertyt, zoo ik meen.
Begeef u dies naer 't velt en zyn genoeglykheên.
't Is nu gansch aengenaem, gerust en ver van kommer,
Van eenigh dicht geboomt,
Waerlangs een frissche beek blymoedigh speelt en stroomt.
| |
| |
't Is zoet nu, van iet hoogs, te zien de witte duinen,
Op haer verzengde kruinen,
Betreên door d' eedle jagt,
En pink by pink uit zee aennadren met de vracht.
't Valt lief voorts, stil en vry, in d' ope lucht gezeten,
Zyn eige hofvrucht t' eeten,
Als d' avontstar al blinkt,
En 't veege schemerlicht in 't geele westen zinkt.
Laet uwe Lustplaets dan, na hartelyk verlangen,
Haer' heuschen Heer ontfangen
Ja streef, ter goeder uur, die groene laenen in.
Vandaer zult ge, uit de schaêu, de lustige landouwen
Zet der Poëten geest een heel nieu leven by.
| |
| |
Den gouden korenöogst, met slaep gedient noch sammelen,
Zult ge alsins hooren rammelen
Hoe druipt Godts voetstap ook op beemt en klaverweî!
Hier wort, in 't lange gras, de roode koe gemolken,
Van klein vee herwaert aen,
Wel heel van wol ontlast, maer braef met room gelaên.
De moedernaekte jeugt doorzwemt de laeuwe vlieten.
Te flaeu en traeglyk heen.
Zoo staet de Zomertyt dan in zyn volle leên.
O DEDEL, waerde Heer, wat zyn de winterdagen,
In 's werelts diepsten nacht verschoven en gevlucht!
| |
| |
Daer sneeu en hagel lag voordeez', en sleden glipten,
Of schaetsen heeneslipten,
Gudst heden 't rookend zweet
Des landbouws op den gront, wel dorstigh, droog, en heet.
Zoo doet d' alwyze Godt, nu d' aeble lente bloeien,
En dan den zomer gloeien.
Hy kroont den herfst met wyn,
En zent daerna den vorst, by klaeren maeneschyn.
Maer geen saizoen, of 't laet, schoon 't strenger valle of zachter,
Den aerdbol zegen achter.
Zoo stroome, o braeve Heer,
Een gunstrivier van Gode op u en d' uwen neêr.
Doch laet ons hier, als best, den ryken Zomer roemen.
Die wint van lentebloemen
't Zoo wyd, met graen en ooft,
Als iemant beter doet, die geeft, dan die belooft.
| |
| |
In hem is 't Jaer, van kintsch, naer 's Hemels eeuwige orden,
Met hem verkrygt de mensch
Het tydelyk geluk genoegzaem gansch naer wensch.
Myns oordeels magh de herfst, wiens druiven, met haer teugen,
Den Hoogsten zelf verheugen,
Doch dit zy hier geen stof van twist of redenstryt.
Gelukkigh, slechts! die van al 's aerdryks schoone zaeken
Waerlangs hy klimt by Godt,
Den Schepper van dit al; der vroomen loon en lot.
|
|
Auteursrechtvrij