Mengeldichten (3 delen)

Tot myne gedichten.

GY tedre wichtjes van myn brein,

Onnoosle schepsels zonder arregh,

Ai hoort, al zyt ge zwak en klein,

Wat ik uw krank vermogen verregh.

Gy weet dat gy myn kinders zyt,

En zult my mooglyk overleven.

Och! waert gy waert, na langen tydt,

Alle in den grooten brant te sneven.

Als gy dan door de werelt reist,

Om ergens goet verblyf te krygen,

En men u blyk van afkomst eischt,

Toont dat aen elk, doch niet met zwygen.

[p. 10]

 

Spreekt; stamelt dus: u quam misschien

 

De naem van Poot weleer ter ooren;

 

Die was ons vader zelf, doordien

 

Wy uit zyn harssen zyn geboren.

 

Zegt voorts dan hoe ik d'eerste was

 

Van al de Nederlantsche boeren

 

Die 't Zanggodinnendom belas

 

Dat het zich by den ploeg liet voeren.

 

Maer hoe! wat wil dit droef geschrei?

 

Wat perst, wat drukt myne arme dieren?

 

Neemt toch, 't gene ik van branden zei,

 

Voor mutsaertvlam noch martelvieren.

 

Men vint alsins barmhartigh volk.

 

Schept moedt: u staet niet eens te vreezen

 

Voor vier, verscheuring, wint of kolk.

 

Gy zult beminde weezen wezen.

 

Ik ken wel liên die (dit voedt hoop)

 

Alzullek wankroost mogen lyden.

 

Denkt hoe 't geleerde Athene Ezoop

 

Een bogchelachtigh beelt gingk wyden.

 

Hoe 't gaen magh, houdt me mynen naem

 

By onze vrienden toch onsterflyk,

 

En helpt me aen eene heldre faem.

 

Loflauwerblaên zyn onverderflyk:

 

Al hangt'er noch zoo zwaer een weer

 

De blixem zengt ze nimmermeer.