|
| |
Ter bruilofte van Alandus Duim, en Juffrou Geertruit van Gyzen.
WEkt een' blyden bruiloftsgallem.
Mengelt keel- en snaergeluit.
Strengelt mirt door maegdepallem:
d'Eer der maegden is de bruit.
d'Outste dochter van van Gyzen
Treet met Duim, haer' Bruidegom,
Nu 't de Minnegoôn zoo wyzen,
Recht naer 't huwlyxheiligdom:
Recht in d'echte minnebanden.
Of is 't aertsgeveinstheit? neen.
| |
| |
Juno trout hun rechterhanden,
't Schutterlyke Kint hun harten;
Beî van zynen boog geraekt,
Beî belaen met zoete smarten
En van twee nu een gemaekt.
Dat 's een heldestuk van 't Guitje.
Hymen komt des vrolyk aen;
En al schreide 't lieve Bruitje
't Zou te nacht wel overgaen,
Als men kus om kus zal ruilen:
Kusjes wrang noch smakeloos,
Maer daer honigh in zal schuilen
Die men graeg voor nektar koos.
ô! Dan zal men lipjes drukken,
Kaekjes streelen, onbedaert.
Dan zal Duim het bloempje plukken
Dat hem Geertruit heeft gespaert.
Dan zal 't paer genoeglyk droomen.
Dan wort alsem suikerriet;
En geen klagen zal 'er komen
't Zy 't alleen van vreugt geschiet.
'k Wed de Bruigom zou nu deizen,
Schoon zyn stierampt hem weêr riep
Om naer 't riekend cost te reizen
| |
| |
Hy heeft eens bezuurt hoe bitter
't Scheiden valt van 't lief, dus nô
Als men droef vaer wel zeit, witter
Hy zagh lest aen Ganges kanten
't Golfgout scheemren in den stroom,
Paerlen, eedle diamanten,
Dik gezaeit langs Indus zoom;
Hiertoe, vrank en onbenepen,
d'Oosterwerelt naer zich slepen,
Om in Hollants vloot te laên.
Maer aen gout en ryke steenen
En puikschatten, hoe geacht,
Scheen hem alle schoon verdwenen
Als hy om zyn Schoone dacht.
Dikwyls loosde hy een zuchje,
Dat ging stryken, schoon hy bleef,
Mits een zoet en lieflyk luchje
't Naer zyn uitverkore dreef.
Somtydts in een stille kamer
Schreef hy, met verliefden zin,
Brieven, niemant aengenamer
Dan zyne opperste godinn'.
Vondt hy 't schrift dan fraei en aerdigh,
Zoo schoor 't wicht van Cytheré
| |
| |
Zonder toeven, rasch en vaerdigh,
Endtlyk, na vier droeve jaren,
Koomt de Minnaer zelf naer honk,
Naer het prinslyk Delf gevaren,
Daer zyn heldre noortstar blonk.
Zy, met rozen op de wangen,
Met de blyschap in de ziel,
Quam haer' Bruigom bly ontvangen;
Die haer nogh te meer beviel
Om zyn trouheit. wech nu, roover
Der Spartaensche koningin
Geen Enone klaegt 'er over
Dees onwrikbre vaste min.
Duim wist maer alleen te klagen
Dat Eool het schip door 't nat
Niet wat sneller aen wou jagen:
't Scheen hem altydt traeg en mat.
't Vaderlant scheen steeds te wyken.
't Was of 't snel te rugge schoot.
Juist als d'Italjaensche ryken
Vrienden, twyfelt ge of de liefde,
Die 't al dwingt, naby en veer,
Iemant ooit op 't water griefde?
Venus sproot uit zee weleer.
| |
| |
Dan daer valt de min wat lastigh.
d'Allerliefste woont 'er niet.
Minnepylen zyn daer quastigh;
't Bleek aen 's Bruigoms zielsverdriet.
Doch dat leet is nu vergeten.
Nu is 't vry een milder tydt.
Och! wie zou de vreugt afmeten
Die dit paer door d'aders rydt?
Die dit paer gestaeg verzelle!
'k Wensch dees Lieven duurzaem heil,
En dat druk hen nimmer quelle.
Gaet hier op, het staet u veil,
Onder Cipris vlagh ten stryde;
Opdat binnen 't jaer een zoon
U stil aenlach', frisch en blyde,
Uwen zoeten arbeit kroon'
En uw luk vermenigvuldigh':
Maer hou op, myn zwaneveêr.
't Bruidtsbedt wacht reeds ongeduldigh,
En de Bruigom nogh al meer.
|
|
Auteursrechtvrij