Gezangen der liefde

[p. 29]

De liefde.

Waarom moet een meisjen bloozen

Als zij 't woordjen liefde hoort?

Waarom moet zij kunstig veinzen

Als de liefde haar bekoort?

Is de liefde dan onëdel?

Is ze een grove, laage drift,

Die den grooten mensch vernedert?

Voor de wijsheid tegengift?

[p. 30]

 

Waarlijk hij, die dit kan waanen,

 

Kende nooit haar reine kracht;

 

't Is den Wellust die hij offers

 

In haar heilgen naame bragt.

 

 

 

Zuivre, waare, trouwe liefde,

 

Is een rijke gaaf van God;

 

Die den mensch verheft, veradelt,

 

Meer geschikt maakt voor zijn lot.

 

 

 

Zij ontwikkelt edle krachten,

 

Die nog sluimerden in 't hart;

 

Maakt hem minder eigenzoekend,

 

Minder in zijn drift verward.

 

 

 

't Iedel, kort genot der zinnen

 

Is haar oorsprong, noch haar doel;

 

't Zijn de zielen die beminnen;

 

Stoflijk spreekt dit zielsgevoel.

 

 

 

Ruim zoo ver van dieren grofheid,

 

Als van Englen geestlijkheid,

 

Werkt het dier en de Engel zamen

 

Tot haar stille zaligheid.

[p. 31]

 

Gloeit zij schuldloos in den boezem,

 

Spreekt zij in een smagtend oog,

 

Heft zij, bij bezielde kusschen,

 

't Stil genietend hart omhoog;

 

 

 

Hemelgeesten zien dan vrolijk

 

Zulk een lievend menschen-paar,

 

's Levens zorgen, 's levens vreugde,

 

Teder deelen met elkaêr;

 

 

 

Zien het al de bloemen plukken

 

Die 'er geuren voor zijn voet;

 

En voldaan met zijn bestemming

 

Worden wat het worden moet.

 

 

 

Waarom zou dan 't meisjen bloozen,

 

Als zij rein onschuldig mint,

 

En haar hart, haar lot, haar aanzijn,

 

Aan een' edlen man verbindt?

 

 

 

Bond meer waare liefde op aarde

 

't Lot der menschen - niet haar schijn,

 

Hoe veel roozen zouden geuren

 

Daar nu niet dan dorens zijn!