Gezangen der liefde

[p. 128]

De houten lepel.

Gij grof en kunstloos schepsel
Van onbezielde handen,
Langsteelge holle lepel!
Gij waart me een nuttig werktuig;
Waart mij een aartig huisraad,

In dees hermiete-kluis.

Gij laafdet mij zoo dikwijls,
Door frissche ruime teugen
Van koel en levend water,
Dat hier aan alle zijden,
In wisling van gedaante,
Zoo mild komt tegen vlieten:

[p. 129]

 

Dan als een springbron klettert;

 

Dan murmelt als een beekje,

 

Dat tusschen steil staande oevers

 

Zacht kronkelt in de diepte;

 

Dan neêrruischt in een' val.

 

 

 

Als ik, vermoeid van 't wandlen

 

Door stof en hitte, gloeide,

 

Van dorst en matheid smachtte,

 

Dan schepte ik, gulle lepel!

 

Met u den bronnen-nectar

 

En werd een ander wezen:

 

Mijn ziel kreeg moed en leven,

 

Mijn ligchaam nieuwe krachten,

 

Dan wandelde ik weêr voord.

 

 

 

Dan dacht ik aan die eeuwen,

 

Die lieve herder-eeuwen,

 

Helaas! zoo lang vergeeten,

 

Toen 't zalig vergenoegen

 

Uit zoo veel reine bronnen

 

In 't rustig harte vloeide;

 

Toeu onze kleine nooden,

 

Zoo ligt, zoo ruim vervulbaar,

 

Geen zorgen deden knaagen,

 

Geen gunsten deeden beedlen,

 

Van 't wisselvallig lot.

[p. 130]

 

'k Dacht aan die groote wijzen,

 

Die door hun voorbeeld leerden,

 

Hoe ligt Natuur voldaan is,

 

En zocht van hun te leeren

 

Met u in mijne hand.

 

 

 

En nu, eenvouge lepel!

 

Wordt gij voor mij hier nutloos,

 

Doch blijft een aartig huisraad

 

In dit hermiete kluisje,

 

Dat ik – helaas! – verlaat.

 

 

 

Nu kunt gij andren dienen:

 

Spreek hen wanneer ik weg ben,

 

Nog van 't gelukkig meisje,

 

Dat, wars van grootschen luister,

 

Eenvouwigheid beminde;

 

Dat met Natuur en stilte

 

Zig hier gelukkig voelde,

 

Maar 't langer niet kon weezen,

 

Gescheiden van haar' vriend.