De Hollandsche Liis met de Brabandsche Bely

[p. 247]

Moer-Lys en Ian:
Vertogende, De ydelheyt van't jong kinder-trouwen, in Haerlem.

't Is bekent, dat in het trouwen

Ligt benouwen:

Denckt hier op dan, voorje 't waegt.

Hy is wijf, dien 't is gegeven,

So te leven,

Dat hy d'Eerbaer Deugdt behaegt.

[p. 248]

 

Dit en sy u niet verholen,

 

Hoese dolen,

 

Die hier trouwen quaedt gerijf:

 

Dese laten 'thoofdt dan hangen,

 

En verlangen

 

Los te wesen van het wijf.

 

Dwasen sijn't, die lichte paren,

 

Iong van jaren,

 

Als men noch in Haerlem doet;

 

'tls te mal, om van te kallen,

 

Hoese mallen,

 

Die daer trouwen menig Bloet.

[p. 249]

 

Strax daer aen is haer berouwen

 

't Malle trouwen:

 

Siet dan gaen, Maer-Lijs en Jan,

 

Sye aen sije, langs de straten,

 

Wat te praten:

 

Quanswijs, 'kheb oock eenen man.

 

‘Lijs gaet dan, foey! malle saecken,

 

‘Note-kraecken.

 

‘Ian gaet liever toch te bier.

 

‘Lijs kan dan haer kost niet winnen,

 

‘Mettet spinnen.

 

‘Jan die maeckt doch goede cier.

[p. 250]

 

‘Lijs wacht hem, met natte wangen,

 

‘En verlangen.

 

‘Ian die komt dan droncken in.

 

‘Lijs wil dan, als quade wyven,

 

‘Luije kyven.

 

‘Ian heeft dan noch doller sin.

 

‘Lijs wil hem te regt dan stieren,

 

‘Met haer tieren.

 

‘Ian die wil toch Meester sijn.

 

‘Lijs begint dan luy te kryten:

 

‘Ian, te smyten.

 

‘Ach! wat is sulck trouwen pijn.