|
| |
Négende tooneel.
Joost, wat jeugdig, dóch niet buitenspoorig opgeschikt, Adriaan.
GOeden dag, Kozyn Adriaan.
Kozyn? je bént heel verjongd.
Zo doe ik, Kozyn. Eleweeken,
Ik beloof myn allerliefste zulken dageraad!
Maar zég me tóch, hoe dat 'et al met Héndrik staat?
Ik zie, hy verlaatje. Gaat hy hem licht'lyk voor zyn Vader verschuilen,
Om zyn kwaad hooft niet te toonen, gaat hy daarom zo heen pruilen?
't Is een groote wysheid van hem.
Kwaat zyn? neen! gantsch niet, hy is wonderlyk wél in zyn schik.
Is 't wél moogelyk! dat is me zéker lief te hooren.
O, 't is een vroom kind! nooit heeft hy me gezócht te verstooren:
Ja geen Vader op de waereld heeft zulk een geschikte Zoon!
| |
| |
Ik bekén het; maar hy wénschte wel, dat gy tót loon
Van zyn geschiktheid hem toe woud laaten te trouwen
Die hy wilde: want hy is 'er door zyn woord aan gehouwen.
Hy heeft zich zo straks verlooft, én bad me, dat ik je 'er om bidden zou.
Verloofd! maar is 't ook een ryke Vrouw?
Zy heeft wél anderhalve Tonnegouds.
In een jonge bloem! ja wél, hy beschaamt myn ouwe grysheid!
Maar 't is een Wéduw met één kind.
Ook is ze al vry bejaard.
Te meer weet ze van huishouwen. Ik mérk de kneepen!
Ik wist niet, waarom hy me by zyn liefstes Moeder wou sleepen;
Hy wou licht aan, óf af weezen, om dat hy op dit verlooven stond,
Na ik nou zie. Wél, wat doet hy alles op een goede grond
Ik verblyme zulk een Zoon te hebben: want Kozyn, om récht uit te spreeken,
Ik vreesde dat hy een stók in 't wiel van myn huuwelyk zou steeken.
Maar zo ik het wénsch, én begeer, valt alle dingen uit.
Zéker, 't is een vroom jongman. Maar wie is tóch zyn Bruid?
| |
| |
Die fielt! wat heeft hy daar begonnen?
Het was straks zulk een vroom jongman.
Ik had me niet wél bezonnen.
Want wie zou dénken, dat hy zulke dingen aanvangen zou?
Hy neemt een éksémpel aan uw toekomende Vrouw.
Wat éksémpel? neem ik myn Vaders toekomende Moeder?
Wat gelykenis is dat? En bén ik zyn Vader niet? Jy bént vroeder.
O ja, ik weet wél, dat het gantsch niet past.
Maar Kozyn, zie, 't gaat méê vast,
Dat het u niet past na uw Zoons Liefste te kyken;
Daarom zo 't hem niet past, past het u ook niet van gelyken.
Dies zoud' ik u raaden van uw Vryster af te staan,
Dan was hy met goede rédenen van de zyne ook af te raân.
Goê rédenen, óf kwâ rédenen, ik zég, ik zal niet lyen,
Dat hy me dat affront doen, én myn liefstes Moeder zou vryen.
Wat vryen, Kozyn? hy heeft 'er al trouwbeloften van.
Heel wél; maar ik moet zien, óf ik dat niet beletten kan.
Zo jy 't hem beletten kunt, zal hy u ook licht konnen beletten
Met zyn Vryster te trouwen.
Zo hy hem daar tégen wil zetten,
| |
| |
Zal hy zyn légitime porsie maar hebben, Kozyn,
Of pér denatie intervives, want het myn is het myn,
Zal ik 't aan een kant maaken; én évenwél zal hy me niet weeren
Dan zal hy ook lichtelyk, tégens uw begeeren,
Met Lucias Moeder trouwen; én zy heeft wél zo veel goed,
Dat, indien zy dan de zélve wég ingaat, als jy doet,
Zo zal hy meêr op u, als gy op hem, konnen winnen.
Maar geloof me, bedaarje, én dénk met bezaadigde zinnen,
Of 't niet béter waar, dat gy u alle beide raaden liet,
Kozyn, zie daar, dat doe ik niet,
Al zou Stad, én Land, hól over ból, ja 't onderste boven raaken.
Zyt gy dan niet te raaden?
Al te maal vergeefsche zaaken.
Wél Kozyn, hoor dan toe met wat minder ongeduld.
Als men 't al zeggen zal, uw Zoon heeft wél de minste schuld;
Dat oude vél heeft hem die poppen in 't hooft gesteeken:
Want zy heeft hem lang bemind, én deeze kans afgekeeken,
Door dien dat haar Dóchter zich aan u had ondertrouwd.
Die oude Tovenaarster heeft u al deeze verwarring gebrouwd.
Kozyn, ik geloof wél, dat het waar is.
Want uw Zoon is immers niet krankzinnig, of be zeeten;
Zy heeft hem liefdekruid ingegeeven, dat is gewis,
Dat die jongman zo op dat verzoorde vél verslingerd is.
Daarom zou ik 'er zo straks gaan overhaalen, én zo doorstryken,
| |
| |
Dat zy vreezen zou, én schrikken na uw Zoon om te kyken.
Dat had ik ook in 't zin; zy zal wél afstaan, als 't naauwt,
En ik haar zo aan boord lég.
Wakker dan, eer uw yver verflaauwt.
|
|
Auteursrechtvrij