Gedichten

[p. 64]

De Heide

Ei, du vale, droeve heide,
'k Zag en minde dij meteen!
In een hutje wilde ik wonen
Op dijn vlakte, gansch alleen!

Mij verrukt dijn sombre schoonheid
En de eentonig stille rust
Dijner klanken, dijner kleuren,
Die én drift én smarte sust.

'k Wou geen bloemen, dan dijn klokjes,
Gouden sprankels in dijn nacht,
't Wou geen rozen, 'k wou geen tulpen
Die een damp, een nevel smacht!

[p. 65]

 

'k Wou geen kleuren, 'k wou geen tinten,

 

Dan den diepen purperglans,

 

Die de zon dij leent bij 't zinken

 

Aan den vurig rooden trans;

 

 

 

Dan den zachten blauwen wasem

 

In den morgengloor ontstaan,

 

Bij het flikkren van de peerlen,

 

Die dijn vloertapeet belaân.

 

 

 

'k Wou geen klanken dan het ruischen

 

Van dijn zwarte dennen, waar

 

't Klagend koeltje treurt en siddert

 

In het schemeruur, zoo naar!

 

 

 

Naar dijn stillen, zoeten vrede

 

Zucht mijn boezem. Vreugde, smart,

 

Mocht het al dijn sluimer deelen:

 

Slechts naar ruste haakt mijn hart!

 

 

 

Ei, du stille, sombre heide,

 

'k Zag en minde dij meteen,

 

In een hutje wilde ik wonen

 

Op dijn vlakte gansch alleen!