Gedichten

[p. 148]

Landschap

Als der boomen botten breken
En 't verfrommeld bladje lacht
Schuchter uit het enge kluisje,
Waar de Winter 't hield versmacht;
Als het jong en spichtig grasjen
Uit den harden bodem schiet,
En het weergekeerde vinkje
Neurt zijn eerste lentelied,
Als de visschen in den vijver
Duiken uit de diepten op
En den gladden waterspiegel
Breken met hun vluggen kop;
Als het vee met dartle sprongen
Uit den stal gehuppeld komt,
't Luchtruim vult met vreugdig loeien
Door de kou zoo lang verstomd;
Dan, dan is 't een leven buiten,
Dan, dan is het feest op 't land:
Blijde jubelt al wat stem heeft,
Juicht u tegen te allen kant.

[p. 149]

 

Thans is 't Winter!... Bosch en velden

 

Liggen stil en naakt en koud.

 

Alles zwijgt en schijnt te droomen

 

Van het zomerzonnegoud.

 

Doomend smelt in de open verte

 

't heevlig floers van land en lucht:

 

Witte mist en witte wolken

 

Met nog witter sneeuw bevrucht,

 

In heur zachten donzen mantel

 

Hult zich de aarde en bergt haar leed;

 

Maar soms lekt van 't bevend twijgje

 

Stil een traan op 't blanke kleed...

 

Toch, toch min ik 't droeve landschap,

 

't Heeft iets treffends voor mijn oog,

 

Als 't gelaat eens teergeliefden,

 

Dat de weemoed overtoog.

 

Iets als meelij voel ik wellen

 

In mijn zacht gestemde borst;

 

Iets, dat, als een zonnestraaltje,

 

Smelten wou die winterkorst.