Gedichten

[p. 154]

Opwekking

Er is in mijn sluimrend harte

Een vogelken blijde ontwaakt,

De lustige vogel der vreugde

Die 't al tot een liedje maakt.

Verdwenen is leed en kommer,

Des weemoeds wade verscheurd;

Weer sprankelt met licht en leven

Wat in zwarte nacht had getreurd.

De wolken die dreigend dreven

Aan 't sombere vergezicht,

Ze glansen in gouden luister,

Ze baden in zonnelicht!

Wat zwaar scheen, moeilijk om dragen:

De drukkende levenslast,

Daar hecht als een duurbaar heilpand

Mijn ziel haar wenschen aan vast.

[p. 155]

 

Wat ongemerkt ik voorbijging,

 

Wat slechts bij 't missen men schat,

 

‘Lijk 't wilde bloemken, dat achtloos

 

Ik zwervend te pletten vertrad,

 

 

 

Dat wekt in 't diepst van mijn ziele

 

Een dankbaar, zalig gevoel,

 

Dat spreekt een wondere tale

 

Klaarklinkend in al 't gewoel,

 

 

 

't Gewoel, dat mijn geest vermoeide

 

En nu tot handelen wekt,

 

't Gewoel dat mij moedloos maakte

 

En nu tot geneugte strekt.

 

 

 

Och, droefnis en vreugd der aarde,

 

Ge zijt als de wolk en 't licht,

 

Die ongestadige winden

 

Doen wisslen in 's menschen zicht!

 

 

 

Och, droefnis en vreugd der aarde,

 

Wel hem, die gelaten, stil,

 

Trots u in gerustheid afwindt

 

Den draad van zijn levensspil;

 

 

 

Want woelig juichen en schreien

 

't Gaat alles een zelfden gang:

 

't Vult heden proppend het harte

 

Tot morgen wat nieuws 't vervang'!