Gedichten

[p. 158]

Aandenken

'k Zit en wacht in 't lommrig hoekje

Diep in 't bosch,

Waar we de andre Lent' soms uren

Stil in 't mos

Neergezeten, samen smaakten

't Zoet genot,

Dat uit dorre hout doet spruiten

Bloem en bot.

'k Zit en wacht.... maar 't jonge loover

Om mij heen

Geeft thans nog zijn geurge schaduw

Mij alleen.

Vruchtloos zoekt mijn oog een antwoord:

Niemand leest

Vreugde of hoop daarin, of kommer....

Kommer 't meest!

Toch is 't niet die druk der handen,

Niet die blik

[p. 159]

 

Tot in 't diepst des harten dringend,

 

Als een strik

 

Ziel aan ziel gekluisterd houdend.

 

Niet die zoen,

 

Die me om 't onherroeplijk scheiden

 

Treuren doen!

 

 

 

Wist ik maar, dat op dees stonde

 

Ook uw geest,

 

Om mij zwevend, 't heil herdenkt, dat

 

Is geweest!

 

Wist ik, dat, als ik u volge

 

Met mijn wensch,

 

Gij soms weerkeert in deen enge

 

Levensgrens!

 

 

 

Doch, dat in uw heilvol heden

 

Niets van mij

 

Overblijft, dat weemoedvolle

 

Mijmerij,

 

't Zoet herdenken zelfs u vreemd zij,

 

Dát, dat is

 

Voor mijn immer minnend harte

 

't Grootst gemis.

 

 

 

Toch er is een troost, een hope,

 

Die mij rest.

 

Wen de purpren avondschemer

 

Sterft in 't West,

 

Fluistert iets in 't diepst mijns harten:

 

‘Weer een dag,

 

Weer een minder, die ons beiden,

 

Scheiden mag!’