Gedichten

[p. 263]

Onbestendigheid

Onbestendig, al wat de aarde
Aan haar wuften boezem voedt!
Niets van alles wat ze baarde
Kon ze ooit redden uit den vloed,
Tijd geheeten; d'ongestuimen,
Die zijn met woest geweld
Rustloos voortstuwt naar den ruimen
Kolk, waar 't ‘Nu’ in 't ‘Gistren’ smelt!

En toch wil de mensch, verwaten,
Dobbrend op dien wilden stroom,
Teekens van zijn doortocht laten;
Toch, betrouwend op een droom,
Richt hij al zijn roekloos streven
Naar een nevel, naar een schim,
Die tot immer verder zweven
Hem verleidt met valsch geglim!

[p. 264]

 

Eerezuilen wil hij stichten,

 

Die der eeuwigheden zee

 

Als een vuurbaak zullen lichten;

 

Die, met krachtig luid hoezee,

 

Eeuw na eeuw haar groet zal brengen...

 

Ondertusschen bruist de tij

 

Met haar strandgoed, wrakken, krengen,

 

Ongemerkt zijn blik voorbij!

 

 

 

Krachtloos riet! het zijn geen stormen

 

Slechs, waarvoor ge buigt en knakt:

 

Aan uw wortel wriemlen wormen;

 

't Windje raakt u; naast u zakt

 

Eén, waarop ge leundet, neder;

 

En.... de stortvloed voert u mee,

 

En geen poging redt u weder

 

Uit het peilloos diep der zee!