Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

Een Traan

Hij wou, hij kon niet blijven:

te wreevlig was zijn hart,

Door bitterheid en twijfel

al lang reeds moêgesard!

Die koelheid in heur blikken,

die hardheid om heur mond...

Hij ging... hij wou ze bergen,

zijn diepe hartewond!

[p. 12]

 

Zoo sloeg de scheidensure,

 

gewenscht en toch geducht.

 

Ze zwegen beiden stille,

 

gesmoord werd klacht en zucht.

 

Doch, toen zijn hand de hare,

 

heur blik den zijnen zocht.

 

Brak plots de borstweer neder,

 

die spijt en argwaan wrocht.

 

 

 

Want, aan heur lange wimpers

 

hong sidderend een traan,

 

Hij stokte... Was zijn hartzeer

 

dan enkel trots en waan?...

 

In warme omarming schreiden

 

ze wrok en droefheid uit!

 

Zoet, zoet is liefdeklagen

 

aan liefdesborst geuit!

 

 

 

Zoo zal hij in heur boezem

 

weer leven als voorheen?

 

Zoo zijn ze, in vreugd en lijden,

 

als voortijds, weder één?

 

Zoo was het slechts een dwaling

 

die tusschen hen zich hief?...

 

- Hoevelen werd zoo'n dwaling

 

tot levenslange grief!