Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

Vrouwenheil

Gelukkig, die het hart eens braven mans
Bezitten mag! Die zeggen kan, in waarheid:
‘Mijn is hij, mijn! Zijn streven, vroeg en laat,
Zijn werken, 't denken, dat zijn oog als in
Het wijde verre turen doet, 't geldt alles
Mij! De stille lach om zijnen mond,
Die afmatting en zorg als schaduwen
Verdrijft, zoodra hij 't huiselijk vertrek
- Voor hem een haven na de holle zee -
Terugvindt, ook die zoete, blijde lach
En 't hartig, vriendlijk woord bij d'eersten kus,
Mij zijn ze, mij alleenlijk, toegedacht!
Zelfs als, in de avonduur, aan 't warme haardje,
Zijn kindren dicht- en dichter hem omringen,

[p. 23]

 

En streelziek op zijn knie en schouders kruipen,

 

De rust verjagend, die hij zocht, dan streelt

 

Zijn hand hunne englenkopjes en zijn oog

 

Zoekt mij! Dan vindt hij in hun heldre kijkers

 

Het glanzen van mijne oogen weer. En kan

 

Ik dan, na 't afgedane werk, bij hem

 

Mij nederzetten, grijpt zijn hand de mijne

 

En voel 'k de drukking van die krachtige vingers,

 

Dan weel ik, hoe ze trouw en waar mij zeggen

 

Wat van genot mijn harte trillen doet:

 

‘Wij zijn slechts één: ik de uwe, gij de mijne!’