Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

Kwezelkens Heil

Ik ben toch zoo gelukkig!

Mij wiegelt kalme vrêe

In heure mollige armen,

Al neuriend zang en bêe.

Met oogen klaar en helder

Aanschouw ik 't diep azuur,

De wijde, weeldrige aarde,

Gods heilige natuur.

Het schoon verzaadt mijn blikken,

Het zonneken huppelt en speelt

Door kleurige, fleurige ranken,

Waar de vogel liedekens kweelt.

[p. 25]

 

En ook mijn hart gaat open

 

Wijd open voor al den lust,

 

Die zacht als een ruizelend vlietje

 

Er in stroomt, onbewust.

 

 

 

En zie ik een arend vliegen

 

Hoog in de blauwe lucht,

 

Zoo roep ik: ‘Hooger! nog hooger!’

 

En volg verrukt zijn vlucht.

 

 

 

Ik lees in kinderoogen,

 

Groote oogen, bruin en blauw,

 

O, zulke wondere dingen

 

Gansch vrij van grauwe schauw.

 

 

 

Ik peil dier oogen diepten:

 

Der onschuld paradijs

 

Zie 'k daar in al zijn schoonheid!

 

Gods werk ik loof en prijs!

 

 

 

En vreemde menschen komen,

 

En drukken stil mijn hand;

 

Een woordeken heb ik gesproken

 

Dat maakte ons zielsverwant.

 

 

 

Ik denk op die mij minnen

 

Met liefde houw en trouw,

 

Op wie ik lang mij verliet en

 

Nog immer mijn vrede op bouw.

 

 

 

Ook mijne dooden komen,

 

Verheerlijkt dalen ze neer!

 

Ze leven, ze handelen weder

 

Doch lieflijker dan weleer.

[p. 26]

 

En komt er soms wat lijden,

 

En doet het hart mij zeer,

 

Dan zeg ik: Heere Jezus,

 

Gij leedt nog veel, veel meer!