Van vier vroolijke klantjes in het zouteland

[p. 24]

De storm

Oei wat stormt het! Zee en wind,

Zijn er om het hardst aan 't huilen.

't Heele strand ligt omgewoeld,

Stukgeslagen, forten, kuilen.

Telkens wordt wat aangespoeld:

Flesschen, kruiken, kurken, glazen,

Stukken zeeschuim, steenen, wier;

Alles wordt naar land geblazen!

Met een stormband om den hoed,

Staan wij naar de zee te turen,

Naar de schatten op het strand.

Hoe lang zou de vloed nog duren?

‘hei!’ roept Tjit, ‘wat komt daar aan?

Kijk! het komt hierheen gedreven!

't Lijkt een ton wel of een boei.

Dat zal straks spectakel geven!’

Als het eb wordt, rennen wij

Holder bolder naar beneden.

Om de ton, den grooten buit,

Wordt een harden strijd gestreden.

‘Weet je wat we doen?’ zegt Hans,

‘Naar den Strandvoogd! Wie gaat mede?

Duwen jongens! 't Ding is zwaar!

Allen helpen mee - tervreden.

‘De ton behoort aan Zouteland,’

Zei de Strandvoogd, ‘Brave napen.

Geef me allemaal een hand,

Dag! Ga nu maar verder rapen!’

[p. 25]