Fabelen

XXIV. De Tulp en het Viooltje.

't Viooltje, ryk in geur'ge bloemen,

Kroop needrig langs den blooten grond,

En hoorde duizend monden roemen

Een' Tulp, die in het bloemperk stond;

[p. 34]

 

Die, op een ryzig, tenger steeltje

 

Een' één'gen, yd'len kelk verhief:

 

't Viooltje, ootmoedig, 's engels beeldje,

 

Had toch de Tulp van herten lief.

 

Al zweeg men van zyne ambergeuren,

 

Sprak elk van 't maeksel en de kleuren

 

Der trotsche, rykgekleurde bloem;

 

't Benydde niet der Tulpen roem:

 

En, als het zag haer glans verdooven,

 

Haer blaedjes, een voor een, vergaen,

 

Verslensd aen zynen voet verstoven,

 

Het plengt er treurig op een' diamanten traen.

 

 

 

Wie ongevoelig is voor 's naesten ramp en lyden,

 

Miskent eene allereêlste deugd;

 

Leer uit dit voorbeeld, lieve jeugd!

 

Ook steeds den drift der afgunst myden.