Fabelen

LVII. De Zeelt.

Het was vloed: de Gaverweiden,

Waer men korts het bulkend vee,

Troepwys, zag te grazen leiden,

Schenen nu een' ruime zee.

[p. 77]

 

't Water was zeer hoog geklommen

 

(Want de beek was zonder val),

 

Het bereikte eenen wal,

 

Waer veel' malsche Zeelten zwommen;

 

Allen ylden naer het diep,

 

Ten zy eene, die steeds riep:

 

Komt naer boven, grachtgenooten!

 

Ziet! de weg is ons ontsloten,

 

Och! wat water wyds en zyds!

 

Komt met my, maer komt in tyds;

 

Want, moest weêr het water dalen,

 

Ligt zoudt gy de kans wel falen;

 

Komt gy niet, 'k vertrek alléén. -

 

Plomp! de dwaze Zeelt was heên.

 

 

 

Snoeken straks, met heele benden,

 

Zag men om en weder wenden

 

Rond de Zeelt, die 't drabbig nat

 

Zich tot schans verkoren had:

 

Diep was zy daerin gekropen;

 

't Vroos: de sluizen gingen open,

 

En de meersch wierd waterloos,

 

Waer de Zeelt in 't slyk vervroos.

 

 

 

Vaek brengt nieuwsgierigheid verdriet en onheil mede;

 

Verloochent dezen drift, bemint gy heil en vrede.