'Ik'

21 November.

Het was druk gisteren, maar het heeft mij volstrekt geen kwaad gedaan, zooals Fred had gevreesd. Ik zag er ook heel goed uit, niemand zou het gelooven, dat ik een paar dagen nogal hooge koorts heb gehad. Het is toch wel gemakkelijk, zoo sterk van gestel te zijn.

Wie onder anderen kwam, was Van Delden, die hier eerste luitenant van de Verkenningen is. Hoe het er op kwam, weet ik niet meer, maar hij sprak over mijn logeerpartij in Breda van zooveel jaar geleden, en hij vroeg, of ik mij het cadettenbal nog herinnerde, dat ik toen had mee-gemaakt.

Nu, natuurlijk herinnerde ik mij dat! Het was immers in den tijd van mijn... penchant voor den knappen Karel Revers, - o, wat een kind was ik toen! Wat een kind, ondanks mijn gewaande wijsheid en mijn verstandelijke kracht. Ik word altijd wrevelig, als ik aan die episode denk, omdat ik, ik in staat ben geweest, een zóo dwaze domheid te begaan, mij zóo te vergissen. Het was natuurlijk niet zoo erg, want wie wordt nu niet wel eens tijdelijk door iets uiterlijks aangetrokken, zonder daarom nog in hart en ziel door de kwaal der liefde te zijn aangetast, - maar toch, dat ik...

[p. 85]

Ik troost mij, als ik mijzelf al te veel veracht, maar met de flegmatische overdenking: wie is volmaakt? No man is perfectly perfect! ofschoon de overtuiging, dat zelfs ik niet volmaakt ben, mij toch wel een beetje kwetst.

Ik was verliefd... ik, verbeeld je! omdat die jongen knap was, daarom alleen. Want ik wist heel goed, dat hij oppervlakkig en zelfzuchtig was. En dit gebeurde nog wel in een tijd, waarin ik heel goed had kunnen weten, dat Fred van mij hield.

Enfin, er is niets meer aan te doen. En het geeft evenmin iets, dáarom te treuren, als om de onbewuste ondeugendheden uit mijn kinderjaren.

De knappe Karel is al minstens vijf jaar getrouwd, ikzelf ben al drie jaar in de veilige haven van het huwelijk, die malligheid uit onze kalverjaren moet nu maar voor goed vergeten zijn.

Toen ik jong was, had ik bovendien, dat weet ik nu wel, geen zuiveren smaak. Ik wou bijvoorbeeld nooit iets anders dan een róód glas hebben, om uit te drinken, - en ik dweepte met photographieën, - van die ‘prachtige’ van Hanfstängl, naar schilderijen: Für's Leben gefunden’, Himmelfahrt’, ‘Verlassen’, ‘Liebeswerben’, ‘Glücklich allein ist...’ (o, brr!) en ik had er een heele verzameling: van Sichel, Thumann, Kaulbach, Seifert, - ik wéét ze nog allemaal. Nu, wat kan men van iemand met dergelijke aspiratie's verwachten? Niet veel, nietwaar?

Van Delden vroeg:

[p. 86]

- Logeerde u in Breda niet bij 'n tante?

- Ja, maar die is nu al dood, en haar zoon... Hebt u die ook gekend?

- Zoo'n bleeke, lange, slungelachtige jongen? zeker!

- Die studeert... hij wil professor worden.

- En de meisjes Veldenaar? Hoort u daar nog wel eens iets van?

- O, ja! ze zijn alle drie getrouwd: Bé met Van Weel, dat wist u zeker? Louise met Jan van Rijn, 'n Indisch ambtenaar, en Marguérite, nu kort geleden met Rogers...

Och, och, die oude tijd! als ik mij dáárin verdiep! En als ik mij dan zie, zooals ik toen was, met lange, blonde, golvende haren, en een slank figuur, en aardige manieren, - wat ben ik dan nú daarbij! Een heel gewone, banale getrouwde vrouw, - en ik beloofde zooveel. (!)