Zeventien

21 September.

Elken Donderdag komt Van Beveren hier koffiedrinken; hij is zoo goed, altijd voor tante de klokken en pendules op te winden, en daarom heeft hij deze invitatie gekregen. Zoo werd ik dus om twaalf uur door twee aardig contrasteerende cavaliers begeleid: de een kort, dik en rood, de andere lang, mager en was-wit. Iedereen keek ons aan. Wij hadden een warm dejeuner: (wat haal ik alles mooi door elkaar!) kalfsoestertjes, kreeftensla, en zoo wat meer; tante en Van Beveren dronken wijn, ik heb liever koffie, en Bernard bedankte met afschuw. Na afloop ging ik weer naar de eetkamer en haalde mijn boeken uit de kast, om mijn werk alvast te beginnen, want van een wandeling, dat begreep ik wel, zou dezen middag niet veel komen. Ik hoorde, hoe Van Beveren in de gang de gewichten van de klok optrok, en hoe tante kwebbelend praatte. Een oogenblik later kwamen zij binnen.

- Zoo, - al druk aan 't werk, jonge dame?

- Ja, meneer... u geeft me altijd zóoveel op, dat 'k er wel vroeg aan beginnen mag!

[p. 13]

- Niets van waar, meneer! u geeft 't kind integendeel véel te weinig, ze is er altijd in 'n half uur mee klaar, en dan plaagt ze Bernard, en houdt 'm van zijn thema's af...

- Il faut que jeunesse se passe, zei Van Beveren goedig-geestig, terwijl hij bezig was met de pendule.

Hij ging naar boven voor de pendules op Bernard's studeer- en tante's slaapkamer. Tante ging mee. (Waarom?) Maar ze bleven zóo lang weg, dat ik werkelijk bijna klaar was met mijn werk, en graag naar boven zou gegaan zijn, om mijn dagboek te halen, als ik maar had gedurfd. Maar het zou zoo erg op nieuwsgierigheid hebben geleken; ik bezat dus mijn ziel in lijdzaamheid, en wachtte gelaten. Eindelijk kwamen zij de trappen weer af, luidruchtig pratende en lachende, en namen lang afscheid in de vestibule.

Ik moet nu toch mijn oude kennissen eens gaan opzoeken: niemand weet, dat ik hier ben; ik dien dus wel het eerst zelf te gaan.