Zeventien

13 November.

Wij gingen Zondagmiddag wandelen, en toen wij thuis-kwamen, vonden wij het kaartje van Fred. Ik was vreeselijk teleurgesteld; als ik hem in zoo lang niet zie, is het net, of ik wat mis. En gisteren en vandaag zocht ik hem tevergeefs in het park. Ik zal hem eens schrijven om een ander boek.

Zooeven was er met Saphir een scène. Onder

[p. 86]

tante's streng régime is het dier vrijwel getemd, maar van tijd tot tijd springt hij, begrijpelijkerwijze, nog wel eens uit den band. Zoo scheurt en knauwt hij graag papier, haalt het uit de prullemand, vliegt dadelijk toe op een courant, als hij er de kans schoon toe ziet, en had vanmiddag het ongeluk op een lage étagère een boek te ontdekken, dat naar beneden te halen, en voor drie kwart te verslinden. Natuurlijk een zeer berispelijke daad, dat geef ik toe, maar zóoveel pleizier heeft de arme Saph nu niet in zijn leven, dat hij niet trachten zou, zich een pretje naar zijn smaak te verschaffen, als hij daar gelegenheid toe ziet. Maar tante dacht er anders over. Zij krijschte van woede, en ik hoorde haar wel in de andere kamer rumoeren en schreeuwen:

- Wat heb je daar gedaan! wat heb je daar gedaan!! Ellendig beest! Vernielal! Maar je krijgt slaag! Kom hier! Je krijgt slaag!

maar ik nam er geen notitie van, wel wetende, dat elke bemoeiïng tante nog meer opwinden zou. Saphir kwam niet; wijselijk verschool hij zich; tante zocht hem overal, en toen zij hem niet vond, werd zij bijna razend van drift. Op eens ontdekte zij hem in de gang, knalde met de zweep, riep maar aldoor: Kom hier! en gilde eindelijk:

- Saphir! kom hier! of ik zal je worrrrgen! (dit laatste woord op sissend-wraakgierigen toon).

Toen kwam ik te voorschijn, en vroeg quasibedaard, wat er was; en tante, met hoogrood-

[p. 87]

opgezet hoofd, struikelend over haar eigen woorden, deed mij het relaas van arme Saph's boosaardigheid.

- Maar hij zal hier komen! die ongehoorzaamheid maakt me dol! Hierr! zeg ik je.

- Hij is bang, tante... hij begrijpt, dat ie kwaad heeft gedaan... zei ik slim. Laat u 'm maar, - hij heeft 't uit zichzelf al begrepen, dat ie 't niet meer mag doen.

- Maar ie moet slaag...

- Mag 'k 't boek 's zien, tante?

- Eerst zal ie hier komen!... Saphir!

- Nou, ja, tante, laat me nou 't boek maar 's zien... misschien kan ik 't wel plakken, zei ik, en ik nam haar onder den arm, en drong haar de kamer in, heftig met mijn eenen arm, half om de deur, Rika wenkend, dat ze Saphir in den tuin zou laten.

Het verscheurde boek was een tauchnitz edition, waar tante zoo mee dweept, de rug hing los, en sommige bladen waren nogal erg gehavend. Maar ik zei, dat ik 't wel weer in orde brengen kon, en vertrok met lijmpot en dun vloei naar mijn voor daagsch gebruik ingericht appartement.