Anneliesje uit den Achterhoek

[p. 12]

Het rarekiekkastje

Nu wordt er weer veel geknikkerd, door jongens én door meisjes, maar toch vooral door de jongens. 't Is moeilijk, om heel veel knikkers te krijgen, pottebakkers, dat gaat nog, maar echte mooie marmers, en vooral stuiters, die zijn duur, die krijg je niet zoo maar.

Vader maakt voor Anneliesje een rarekiekkastje: heel veel kinderen hebben een rarekiekkastje, maar geen een zoo mooi als Anneliesje. 't Is een lang sigarenkistje, en Vader heeft er een mooie ronde opening in gemaakt, waar je net met een oog door kunt kijken. Boven over het sigarenkistje is een stuk varkensblaas gespannen, dan kun je alles goed zien, wat er in is.

En wat is er allemaal niet in, een sprookje gewoon. Anneliesje heeft haar mooiste plakplaatjes gegeven, een kruis met rozen en een engel. Die heeft Vader in het midden gezet, op een dwars onderstukje, dat ze blijven staan.

Toen heeft hij met mooie letters op een kaartje geschreven: Een kruis met rozen, Is 't menschen lot, Is 't rijke leven, Uw gave, O, God.

[p. 13]

Dat heeft hij er tegen gezet, en den engel aan den anderen kant. En daar tusschen allemaal watten, met natte aluin er op, dat lijkt net echte sneeuw.

Andere kinderen hebben ook mooie rarekiekkastjes; b.v. met een kersthuisje, of met een schip. Gijs heeft er zelfs een met een spiegel er in. Maar iedereen vindt toch dat van Anneliesje het mooist, met het kruis met rozen. Leder kind, dat er door kijkt, betaalt graag een marmer, of zelfs wel een stuiter. En zoo krijgt Anneliesje heel veel knikkers met haar rarekiekkastje.

Maar och, eigenlijk geeft ze niet veel om de knikkers, die geeft ze toch weer aan Berend. Dan mogen de kinderen best zóó zien, zonder knikker. En als ze dan zoo zachtjes lezen van:

Een kruis met rozen, Is 't menschenlot, Is 't rijke leven, UW gave, O, God’, dan vindt Anneliesje ze erg lief.