|
| |
| |
| |
VII. Diogenes.
Il se servit d'un tonneau, qu'il promenait partout devant lui, et n'eut jan als d'autre maison.
- Fenelon. -
Er was voorheen een groote stad,
('k Weet thans haer naem niet meer).
Waer Diogeen, een bleekers vat
Waerin hy soms te schuilen zat,
De wysgeer, want hij was er een!
Vernachtte ook in die ton;
Hy was daer zichtbaer meè te vreén.
Hy had geen huis, hy wilde er geen;
Om dat hy 't nimmer ginder heen,
Die stad die 'k even noemer, wou,
Bevond zich eens in nood;
Viel stormend op haer vesting aen.
Doch dapper werd zy afgeslaen,
Men lachte er met den dood.
| |
| |
Een wolk van pylen viel vergeefsch,
Vergeefsch viel kei en vuer;
En brak men met de stormhamei,
Een bres in men'ge battery,
Men had het druk; de schuttery
Er was geen einde aen 't stuk te zien;
Toen werd er eerst voor goed gestreên,
Men raekte er woedend handgemeen.
Men brak door 's vyands drommen heen,
Men was er van geen klein gerucht.
Lyk 't soms gebeurt, vervaerd.
De gansche stad bezield met moed,
Scheen op het allerfelst verwoed;
En streed besprengd met 's vyands bloed:
En rood van bloed was de aerd'.
Als wysgeer was vermaerd;
Vernam der burgren kloek beleid;
Hy zag hun met heldaftigheid,
Als leeuwen vliegen naer den stryd,
Hy zag hoe elk voor huis en haerd,
Voor kroost en vaderland,
Van onuitblusbre liefde glom.
Hy was geroerd, hy keek zich stom;
Hy zag de zwaerden blikkren om
‘Wel, (sprak hy), leene ik ook myn hulp
‘Tot redding van de stad.
‘Ik kan, daer alles d'handen biedt,
['t Gevecht niet nazien in 't verschiet:
‘Ik kan, daer 't burgerbloed reeds vliedt,
‘Niet schuilen in myn vat.
| |
| |
‘Ik zal hier zoo alleen niet staen,
‘Neen, neen, de noodkreet gilt.
‘Een wysgeer kan geen lafaerd zyn.
‘Wanneer het, alles, groot en klein,
‘Zich dapper schaert by de oorlogstrein,
‘En roemryk sterven wilt.
‘Ik ook! als d'heele stad zich rept,
‘En rondloopt dat men zweet;
‘Ik ook een stormhoed opgezet,
‘Een dolk gescherpt, een zwaerd gewet.
Ik ben welhaest gereed....
‘Maer duivels, hier is nu de knoop,
‘Ik ben geen dolkriem ryk!
‘Hoe dus des vyands drom te keer?
‘Een kryger met een halve speer,
‘Zou my op de eerste tegenweer,
‘Doen bollen in het slyk.
‘Kom, (schreeuwde hy), de nood wilt spoed!’
En hoe belachelyk het scheen,
Hy rolde haer langs gruis en steen,
Door kleine en groote straten heen,
‘Houdt moed! houdt stand! voorop! vooruit!
(Herhaeld' hy keer op keer).
‘Geeft vuer, zoo lang er manschap rest.
‘Ik sta wel juist niet op de vest,
‘Doch 'k doe lyk heel de boel myn best,
‘En zweet misschien al meer.’
De lucht weêrgalmde op 't hol gebom
Van 't voortgestooten vat;
Hy kruide er meê de bergen op,
En smeet het van een heuveltop,
En liep er achter in galop
Tot in het laeg der stad.
| |
| |
Doch, toen de ontrolde zegevlag,
En de aftocht-roffel werd geslaen,
En ieder aen zyn plicht voldaen,
Van fort en vest naer huis kon gaen,
Dan schoor de wysgeer ook op zy;
En kroop weêr in zyn vat;
En deed aen 't volk verstaen, dat hy
‘Neen, (sprak hy), 'k kon niet ledig staen
‘Daer 't aenkwam op de stad.
‘Ik heb wel juist met veel gedaen,
Maer 'k deê toch altoos wat.’
Zoo doe ik in den letterstryd,
Het optochtslied galmt wyd en zyd!
Ik nader op het noodgekryt,
‘Op!’ klinkt de rechte Belgentael,
Door stad en omtrek heen:
‘Op, dichters! stuit der vreemden prael.
En by gebrek aen bruikbaer stael,
| |
| |
Gy, dichters! die met grootscher zwier,
In schaûw, van zege-en-eerlaurier.
Op de aengedraeiden elpen lier,
Voor Neêrlands glorie zingt met donderende toonen;
En wis myn zang niet hooger schat,
Als 't galmen van een rollend vat,
Dat vroeg of laet aen duigen spat;
Gy, zult myn wangeluid, myn machtloosheid verschoonen.
Het vuer dat in myn boezem brandt,
De drift voor tael en vaderland,
Gaf my de dichtpen in de hand,
Om op het letterveld een kleine stap te wagen.
Gewis valt my geen roem te baet,
Daer gy met forscher klem en maet,
Gelyk een barstende granaet
Uw tegenkanter als een lafaerd doet versagen:
Doch, wint myn ieverzucht een plaets by uwe vaen,
Dan los ik nog een schot voor tael en volksbestaen!
|
|
Auteursrechtvrij