Volledige werken. Deel 1

[p. 304]

De Veteraen.

Na dertig jaren trouwe dienst,

Trok d'oude veteraen,

Op eens zyn jaerwedde en ontslag,

En kwam naer huis gegaen.

Hy trad nog 't zelfde jaer in d'echt,

Met eene keukenmeid;

Die zoo nog al een stuiver had,

Al dient dit niet gezeid.

Is d'echtstand nu een vagevuer,

Een hemel of een hel;

Een ieder waegt het zoo al eens:

Poëten trouwen wel.

Een week op drie na 's bruilofts dag,

Of nog wat meer geleên;

Zat man en vrouw een avond laet,

Eens spraekeloos naest een.

Zyn gâ bragt werkzaem d'uren door,

En stopte een wollen zok;

En hy ontstak zyn duitsche pyp,

Waer aen hy gulzig trok.

[p. 305]

 

En telkens wen zy ledig was,

 

Hield hy haer by de vlam;

 

En zocht den olykop in 't rond

 

Of hy niet door en kwam,

 

 

 

‘Zie’ sprak hy dan, op eens ontgloed;

 

‘Zie vrouw! zoo waer ik leef;

 

‘Geloof me, dat ik deze pyp,

 

Voor geen miljoen en geef.

 

 

 

‘En waerom? vraegt gy ligt, niet waer?

 

‘Wel nu, zie daer, kom hier,

 

‘Want vrouwmensch! gy, en deze pyp,

 

Gy zyt my beide dier.

 

 

 

‘Want, toen ik myn ontslag ontving,

 

‘Der jagers van Latour;

 

‘Hoor eens hoe ik met deze pyp,

 

Op Duitschlands grenzen voer.

 

 

 

‘Ik had haer in een doek geknoopt,

 

‘En rookte er nog niet uit.

 

‘K' trok over eene groote brug,

 

‘En, werda! riep men uit.

 

 

 

‘Ik zag niet verre van my af,

 

‘Een tolbediendə staen -

 

‘Zeg, vriendschap, sprak hy bars tot my

 

‘Wat hebt gy daer gelaên?

 

 

 

‘Gelaen? hernam ik myn ontslag.

 

‘Myn ontslag, myn pyp en deze doek -

 

‘Dan, sprak hy, is 't niet noodig dat

 

‘'K u verder onderzoek.

 

 

 

‘Gy staet die pyp my willens af,

 

‘Dit goedje is contreband -

 

‘Wat donnerwetter! riep ik uit,

 

‘En 'k greep hem by de hand.

 

 

[p. 306]

 

‘Myn pyp? neen neen! die krygt gy niet..

 

‘Maer daer begon 't voor goed.

 

‘Hy trok met een zyn sabel uit,

 

‘En, 'k smeet haar in den vloed.

 

 

 

‘Daer! sprak ik, zoo gy zwemmen kunt,

 

‘Dan hael' haer uit den vliet.

 

‘Gy spitsboef! riep ik hem nog na,

 

‘Wyl ik hem van my stiet.

 

 

 

‘En vloekend trok ik verder voort, -

 

Zag soms nog eens terug,

 

‘Naer dien verduivelden kommies.....

 

‘Maer zie, toen dacht ik vlug:

 

 

 

‘Waer mag myn hond gebleven zyn?

 

‘Die 's immers niet belast.....

 

‘Maer ja. daer komt hy uit den vloed

 

‘Gedobberd en geplast:

 

 

 

‘En hoor! hy brengt myn pyp terug!

 

‘Ja, vrouw, die zelfde pyp....

 

‘Dat ik die sterk bemin, dit gaet

 

‘Niet boven het begryp.

 

 

 

‘Die tolbedienden, o! myn bloed

 

‘Bevriest my in het lyf....

 

‘Zie, 'k zeg het u, zoo waer ik leef;

 

‘Gy zyt myn echte wyf....

 

 

 

‘Maer gingen wy eens uit, en deed

 

‘Er een kommies zich op;

 

‘En had hy soms het recht op u,

 

‘Als op myn pypekop:

 

 

 

‘En was er ook myn hond niet by,

 

‘Ik smeet u in den vloed!

 

‘Ziedaer, hoe gram ik op hen ben,

 

‘En wat de liefde doet.’

 

 

[p. 307]

 

De vrouw stopte aen heur zokken voort;

 

En d'oude veteraen

 

Stak, daer 't verhael ten einde was,

 

Op nieuw zyn tabak aen.