Volledige werken. Deel 1

(1884)–Theodoor van Rijswijck– rechtenstatus



[pagina 316]
Apollo en Dafne. Apol, de God der vrye kunst, Vereerd door groot en klein; Was ook een hupsch en flink gezel Als al d'artisten zyn. Hy droeg het hair geweldig lang, Tot achter op zyn kleed; En had een pnntbaerd aen de kin Van anderhalf duim breed. Hy zag de meisjes alle graeg, Nu, dat is toch geen schand; En had er somtyds naer men zegt Wel twintig aen de hand. Er mogt geen enkel fluitje gaen, In kroeg of kermistent, En waer maer ergens werd gedanst, Bevond hy zich omtrent. Daer stoof hy dan de reijen door, En zocht naer liefjes rond; En als hy er verscheiden zag, Dan greep hy naer een blond. Eens op een zondagmorgenstond, Kreeg hy een grooten lust, Om op de sneppen uit te gaen, Langs Peneus waterkust.
[pagina 317]
Hy had dan ruim een halvendag Geplast door dun en dik, En noch geen enk'len kwikstaert kon Hy lokken in zyn strik. Dan, daer hy niets en vong, ging hy Wat zitten by een gracht, En zei: ‘ik ga naer huis, ik geef ‘Den bliksem van de jagt’ Maer eensklaps ziet hy op een weg, Die kruiste door het land, Een aerdig boerenmeisje, met Een melkstoop aen heur hand. ‘De duivel!’ sprak hy ‘dit 's de voos! ‘Wie zulke vogels schie}t ‘Heeft wis zyn buskruid niet vermorst, ‘Die vangt toch altoos iet.’ Hy ging er zoo maer vlug op af En streek zyn knevels goed, En trok nog hier en daer een klis Van onder zynen hoed. Het meisje dat hem had gezien En nergens van en wist, Dacht op den eersten oogenblik: 'T is zeker een artist. Maer toen zy zag, dat hy het oog Op heur geslagen had, Liep zy zoo hard zy loopen kon, Langs een verborgen pad. Maer God Apol, die loopen kon, Al harder als een brak, Had immers 't vluchtend meisjen al Meteenen by heur jak. ‘Lief meisje:’ sprak hy, ‘blyf eens staen, ‘Met uw bekoorlykheên -
[pagina 318]
‘Toe!’ riep zy, wie gy ook moog' zyn, ‘Pak u maer spoedig heên - ‘O!’ sprak hy, ‘geef my toch een zoen, ‘Ik brand, ik vlam, ik blaek - ‘Zoo!....’ was 't antwoord’, 'k gaf u liefst ‘Zoo 'n appel op uw kaek - ‘Zie’ sprak hy, ‘zie toch wie ik ben, ‘Eer dat gy u niet vergist - ‘Dat heb ik’ zei ze, ‘allang gezien: ‘Een specie van artist - ‘Vraeg’ sprak hy ‘wat gy hebben wilt, ‘'K ben ryk als ieder weet - ‘Och’ riep zy: ‘'k lach den rykdom uit, ‘Van schilder en poëet. - ‘Weet dat ik moeije liedjes maek, ‘Van: het was in de mei - ‘Dat kan de koster van ons dorp, ‘Al ruim zoo schoon als gy - ‘'T is mooglyk; hoor, indien gy wilt, ‘Zoo maek ik uw portrait - ‘Ga, vang de stadsche meisjes liefst, ‘My krygt gy niet in 't het - ‘Dit kan ik nochtans als ik wil, ‘Weet dat ik boeken sohryf - ‘Hoor, boekt zoo veel als 't u belieft, ‘Maer raekt niet aen myn lyf - ‘Ach!’ sprak hy ‘wees zoo bitsig niet, ‘En maek eens geen gedruis - ‘Nu!’ riep ze ‘'t is nu wel genoeg, ‘En houd uw handen thuis!’ Kom! dacht hy, 'k neem 't geweld te baet..... Hy vatte zonder schroom... En Dafne werd herschapen in Een groenen lauwerboom.
[pagina 319]
Apollo stond wat druk te zien, Hy had zyn prooi gemist; Hy had zyn best om niet gedaen, En achter 't het gevischt. Daer hield hy d'overdierbre meid Op eens zoo ruw omschorst; Daer drukte hy van liefde dol Den boomstam aen zyn borst, Er brak een traen van schaemte los, Die op zyn knevels viel; En menig zuchtje welde er uit Zyn diep bedroefde ziel. En daeglyks gaf hy een bezoek Aen d'overdierb'ren boom; En 's nacht kwol hem de schim der meid In elken bangen droom. En sedert raekte 't lauwerloof, In aenzien en ontzag; Hy kroonde er vlugge kunst'naers meê, Van allen keus en slach. En sinds voelde elke kunstenaer, Van zyne wieg af aen, Zyn vlammend hart met hoorb'ren schok, Voor min en lauwren slaen.

Vorige Volgende

Apollo en Dafne.