|
| |
| |
| |
Onze Vader
Onze Vader die in de hemelen zyt!
Bron en oorsprong aller dingen;
Wien de toekomst en het lot
Van der eeuwen wieg omringen;
Luistrend naer uw hoog gebod.
Ach! hoe klopt ons dankbaer harte
Als wy, in het dal van smarte.
Met ellende en ramp in stryd,
Afgetobd en moê gekropen,
Daer steeds nog op mogen hopen
Als wy, eindloos diep gezonken,
Aen den lustkelk moê gedronken
't Zoekend oog ten hemel slaen,
Om het brooze te versaken
En een Godheid vinden waken
Troostvol dan zyn ons die stonden;
Zalig, zalig dan 't gebed,
Dat zich tegen 't leed verzet
En het onheil onzer wonden;
Dat in 't aeklig vergezigt
Ons weêr troostend tegenlicht.
Ja, nog heilryk in de ellende,
Voor den boozen sterveling,
Die slechts eens de blikken wendde
| |
| |
Uit het stof naer hooger kring,
En de Alvaderhand herkende,
Die het kranke menschdom sloeg
Om 't zyn heil te doen betrachten,
Die geen stervling ooit liet wachten,
Heilryk middel! sterke bede!
Ware magtspreuk! roerend woord!
Als men met geplooiden lede,
d' Aerdling tot den God van vrede,
't Hart door liefde als aengespoord,
Onze Vader! zeggen hoort.
En de oneindige Onbegonnen,
Hy, die millioenen zonnen
In het maetloos ruim gebiedt;
Wien de cherubs bevend loven,
Ziet meêdoogend neêr van boven,
En versmaedt die bede niet.
Ja, Hy is ons aller Vader,
Aller Hoeder, God en Heer;
Die zyn kindren altegader
Even lief heeft, even teêr.
Vorsten, op den troon verheven,
Armen, door het lot verdrukt,
Grysaerds, op den staf gebukt,
Wichtjes, nauw bewust van 't leven,
Staemren 't allen biddend uit.
En de beê der vorstenspruit
En de zucht van d'armen gryzen,
Stygen opwaerts tot d'Alwyzen
Die hun even gunstig hoort,
Door het hart alleen bekoord.
Ach! hoe roerend voor de zielen,
Als de Kristnen neder knielen,
In den sombren tempelwand;
Met te saemgevouwen hand;
Als Gods geest, het hart en ader
Mild doorstroomt van vorst en knecht:
| |
| |
Als de beedlaer, Onze Vader,
En de koning, Amen, zegt -
Voelt gy dan niet, lotgezellen.
Dat de Vader van 't heelal,
Eens ons 't erfdeel af wil tellen,
Dat ons eeuwig redden zal?
Dat de grootheid dezer aerde
Slechts begochelt en verblindt;
Dat de deugd alleen heur waerde
Arme weezen, staekt uw klagten,
Strydt en lydt gy, naekt en bloot,
Klaegt den Hemel uwen nood,
Boven blyft een Vader wachten
Die zyn kindren niet verstoot:
Boven woont Hy, in den hemel,
Achter 't glinstrend stargewemel;
Hooger nog dan zon en maen,
Waer weêr andre zonnen pralen,
Door geen denkkracht in te halen,
Door geen stervling na te gaen.
Op de vleugelen der winden
Wandelt Hy de ruimte door;
Vlam en donder, zyn bedienden,
Brommen Hem een loflied voor.
Hy omvaêmt de beide polen;
En de worm in 't stof verscholen
Draeit zich met de hemelspil,
Naer 't believen van zyn wil.
Laet ons hart Hem staêg vereeren,
Hoe het lot ons moog' bezeeren,
En ons ziel in wee bezwyk';
Eeuwig blyft hy God en Vader,
Eens zien wy zyn aenschyn nader
In het eindloos hemelryk.
|
|
Auteursrechtvrij