|
| |
| |
| |
De Zwaluw.
En zoo snel een kogel vliedt,
Hoe bly zyn wy, wanneer de winter
Op snelle vlerken henen vliedt,
En 't aen den hemel, hier en ginter,
Er weêr wat zomerig uit ziet.
Hoe juichen wy, by 't eerste naedren
Der eerste zwaluwe in de lucht
Hoe bruischt ons 't bloed in zwellende aedren,
Als we op haer staren in haer vlucht,
En haer zien tuimlen op en neder,
Rond zwirlend in des hemels blauw;
Of haer zien vlieden, heên en weder,
En weêr verdwynen in het grauw.
Dan groeten wy in haer den bode
En zingen lof den grooten Gode,
Die ons de lieve zwaluw zendt.
| |
| |
En zoo snel een kogel vliedt,
Verlangt een maget in den zomer,
Met haren vryer, ver van 't stad
Te zweven in het weeldrig lommer
Van 't woud, op 't afgelegen pad,
Ziet ze of de zwaluw aen den hemel
Steeds stygt in 't grondloos blauw der lucht,
Of laeg, by 't wreevlig aerdsch gewemel
Voor donkere onweêrswolken vlucht;
En mag de lieve haer bedroeven,
Dan slaekt ze in 't stil een zachten zucht,
Doch zal voor vast ten huize toeven,
Voor 't onweêr even zeer beducht:
Maer stygt zy hoog in blauwe sferen,
Dan lacht zy lief van stille vreugd,
Dan zwelt haer boezem van begeeren,
En droomt ze aen 't zoet genot der jeugd.
| |
| |
En zoo snel een kogel vliedt,
Hier is 't geluk, hier troont de vrede,
Hier blinkt de vreugd op elk gelaet,
Hier is 't verblyf waer 't elker schrede
Het aerdsch genot u tegenslaet:
De moeder lacht heur kind hier tegen,
Met zoete liefde in 't vrolyk oog,
En God spreidt hier zyn gullen zegen
Met vaderhanden van omhoog;
Maer ook hier woont er aen den gevel
De vlugge zwaluw met haer kroost,
In 't nest waer zy voor nacht en nevel,
By donder en by weêrlicht poost.
Ook zal geen hand dit nestje schenden,
Of brengt geen mensch der zwaluw druk,
Want ze is de boô die God wou zenden,
Voor de verzeekring van 't geluk!
En zoo snel een kogel vliedt,
|
|
Auteursrechtvrij