Kinderen en erfgenamen

[p. 191]

17

Toronto, de plaats waar men elkaar ontmoet, zoals de Indianen vroeger zeiden. Toen Roy naar bed was zaten ze tegenover elkaar. Liesbeth van oom Freek en Betty van tante Agaath. De oude verhalen van het familiepension, waar oma Leenhouts temidden van een huis vol mensen de touwtjes strak in handen had gehouden, het huis waaruit de kinderen later een voor een waren uitgevlogen, was zo langzamerhand een familielegende geworden. Het was gebleven zoals vroeger: elkaar niet sparen, maar nooit loslaten.

Liesbeth keek eens rond. Het zag er alles behoorlijk uit. Alleen een monsterachtig groot T.V. toestel domineerde te sterk. Voor het overige bezat Betty wat een Canadees als minimum beschouwde. Een zitbank, een schommelstoel, een goed gevulde ijskast en een wasmachine. Daar was ook hard voor gewerkt eer het allemaal was afbetaald.

- Wanneer is het eigenlijk misgegaan tussen jou en Keith?

- Al heel gauw. Er was geen sprake van dat hij een behoorlijke baan had. Een verwend jongetje die van zijn moeder alles gedaan kreeg. In de familie-store was hij het manusje van alles en als dank voor kost en inwoning mocht ik aan de kassa zitten. Je moet niet denken dat het leven hier zo onplezierig is. De mensen kunnen heel hartelijk zijn. Bij iedere bruiloft of geboorte hoort een ‘shower’. Dan regent het presentjes. Er wordt ook stevig gedronken en als die lange rotwinter voorbij is kan je er in de weekenden op uit trekken, want de natuur is hier fantastisch.

- Maar die stàd..., zei Liesbeth, die verbaasd had rondgezien toen ze in de taxi een huizenzee had ontdekt waaraan geen einde scheen te komen. De aanleg was royaal, het verkeer enorm, de wolkenkrabbers en winkelstraten al even imposant als de luxe voorsteden met hun riante bungalows. De stad was monsterachtig groot geworden doordat men had vastgehouden aan ruimte, ruimte.

- Huiselijk leven, zoals in Holland vind je hier weinig. De massa is verkleefd aan T.V. en whisky, de kinderen zijn hier de baas en groeien op als wilde dieren. De kerk is meer

[p. 192]

een sociaal centrum, waar de vrouwen een grote rol spelen. Maar dat doen ze dan ook met overgave!

- En Keith?

- Ik ben bezig van hem te scheiden. Een onverbeterlijke fantast die het met het mijn en dijn niet nauw neemt. Op het ogenblik wordt hij van oplichting verdacht.

- Zìt hij?

Liesbeth vroeg het op de man af.

Betty knikte stroef.

- We zijn al een poos uit elkaar, want als de liefde dood is (nou ja, liefde was een groot woord voor ons!) kan je niet meer de slaapkamer delen. Ik tenminste niet.

Er viel een stilte. Liesbeth dacht aan die duizenden bij duizenden mannen en vrouwen die dan toch maar bij elkaar bleven. Maar wat wist ze van Keith en Betty? Eigenlijk niets. Het had weinig zin er diep op in te gaan. Zelf was ze ongetrouwd.

Plotseling vroeg Betty: Heb je wel eens gehoord van ene oom Andries?

- Jawel... de verloren zoon in de familie. Na zijn losbandige avonturen in het valuta-Duitsland na de eerste wereldoorlog de wijk genomen naar Canada. Dat is de familielegende. Kort nadat jij met Keith weg was, kwamen er vier grote pakketten met kleren uit Canada voor de familie Leenhouts, voorheen wonende Duinweg Scheveningen. Het was een hele opschudding. Afzender Mr. Audrey Lynholt, zonder nader adres. De hele stoet neefjes en nichtjes was uit de brand. En dan te denken dat oom Andries in al die jaren maar twee- of driemaal een kaart aan oma had gestuurd.

- Goed... je kunt zeggen door een toeval of dat het zo heeft moeten zijn, maar ik kwam hem onverwacht op het spoor toen ik op rouwbezoek ging bij een Hollandse emigrante die haar man had verloren. Je moet weten dat een lijk hier direct uit huis gaat. Niet naar een sombere rouwkamer, maar naar een Funeral Home, dat zijn prachtige inrichtingen, waar ze je een mooie begrafenis aansmeren. Enfin, dat is een hele bedoening hier. Die kennis van me vertelde dat de eigenaar, ene Mr. Audrey Lynholt, nog van Hollandse afkomst moest zijn. Ik zei niets, maar combineerde de naam Lynholt

[p. 193]

en Leenhouts. Die naamsveranderingen komen vooral in Amerika bij oudere emigranten veel voor.

Betty hief het hoofd en luisterde. Roy riep Mom voor een glaasje water. Toen ze terugkwam vroeg ze: - Wat wil jij drinken, Liesbeth?

- Laat ik met jou meedoen...

Ze maakte twee longdrinks klaar, met een flinke scheut gin. Het was maar goed dat er wat bij te eten was, want Liesbeth dorst na verloop van tijd nauwelijks op te staan.

Ze voelde zich niettemin heel prettig.

- En nou oom Andries, vroeg ze, nieuwsgierig geworden.

- Een verhaal apart, hoor. Iets voor een damesblad... Betty lachte een beetje bitter, maar hief toen, toch weer echt blij over Liesbeths komst, haar glas.

- Cheerio!